MITOLOGIA RZYMSKA

Na sam początek w zagłębianiu się w mitologie, polecam wam poniższe książki:

- Mitologia - Jan Parandowski 

- Mitologia Greków i Rzymian - Zygmunt Kubiak

- Encyklopedia Of World Mythology And Legend - Anthony S. Mercatante, James R. Dow

A tutaj znajdziecie opisy Bóstw i nie tylko z mitologii rzymskiej:

Abeona
Abeona to duch odjazdów dosłownych i metaforycznych. Generalnie chroni dzieci, ale zwłaszcza gdy wychodzą z domu po raz pierwszy.

Abeona może zostać poproszona o zapewnienie bezpieczeństwa dziecku. Jej imię pochodzi od czasownika źródłowego oznaczającego „odejść” lub „iść naprzód”, ale który również odnosi się do śmierci, więc można ją również poprosić o zapewnienie ochrony poza sferą żywych. Ma władzę nad wszystkimi rodzajami wyjazdów: małżeństwem, wojskiem, możliwościami edukacyjnymi i śmiercią. Może zostać poproszona o ochronę dzieci w śpiączce, których dusze mogą być rozumiane jako tymczasowe odejście, a także w każdej sytuacji, w której dziecko oddaliło się lub nie jest już naprawdę z tobą. Abeona współpracuje z siostrzanym duchem, Adeoną , boginią bezpiecznych powrotów. Razem uczą dzieci chodzenia. Abeona strzeże również podróżników.

Tradycyjnie powołują się na nią rodzice w imieniu swoich dzieci i podróżujący w ich imieniu. Najlepiej złożyć prośbę i złożyć ofiarę przed rozpoczęciem podróży, aby nadzorowała pierwsze kroki. Poproś ją razem z Adeoną, jeśli dzieci nie zaczną chodzić w oczekiwanym wieku.

Ołtarz: Stwórz dla niej świętą przestrzeń, która zawiera obrazy bram i dróg.

Ofiary: Talizmany podróżnika

Achates (agat)
W mitologii rzymskiej, wierny przyjaciel bohatera Eneasza z Eneidy Wergila. Jego oddanie Eneaszowi było tak wielkie, że termin fidus Achates (wierny Achates) stał się synonimem lojalności.

Adrano
Znany również jako: Adranos

Adrano jest świętym opiekunem Sycylii. Wraz ze swoimi synami, Palici, chroni Sycylię i Sycylijczyków. Adrano to duch przewodniczący Etny. Świątynia Adrano na Etnie była strzeżona przez stado tysiąca psów rasy Cirnechi. Uważa się, że Cirneco, znany również jako chart sycylijski, pochodzący tylko z Sycylii i znany ze swojego piękna, inteligencji i umiejętności łowieckich, pochodzi od egipskich psów faraonów. Psy rasy Cirnechi żyją na Sycylii od ponad trzech tysięcy lat. Kiedyś wędrowali dziko po całej wyspie i panowali nad Etną. Ogary witały pielgrzymów, eskortując ich do świątyni Adrano, ale rzekomo atakowały tych, którzy przybyli ze złymi intencjami, zwłaszcza złodziei. Cirneco (liczba mnoga Cirnechi) jest świętym psem Adrano i jest z nim bardzo blisko identyfikowany.

Ukazanie: Kultowy obraz w jego świątyni na Etnie przedstawiał go jako wojownika trzymającego włócznię. Monety z III wieku p.n.e. przedstawiają Adrano jako dojrzałego brodatego mężczyznę. Prawie zawsze przebywa w towarzystwie jednego lub więcej psów, które są mu posłuszne.

Na jego cześć nazwano nowoczesne miasto Adrano, położone u stóp Etny. Czy Adrano jest rdzennym Sycylijczykiem, czy też przybył z Fenicjanami, jest przedmiotem dyskusji. Gdyby rzeczywiście pochodził z Fenicji, Adrano może być tym, który jako pierwszy sprowadził psy rasy Cirnechi na Sycylię.

Ofiary: Oczywistą propozycją jest wszystko w imieniu Cirnechi, jego ukochanych psów i ogólnie Sycylii. Chociaż rasa została teraz przywrócona do życia, prawie zniknęła, aż do rozpoczęcia prac renowacyjnych na początku XX wieku.

Wyobrażano sobie:

1. Jeśli zdobędziesz monetę z wizerunkiem Adrano, trzymaj ją w lewej ręce jako talizman podczas podróży. Gdy nie jest używany, trzymaj go na jego ołtarzu lub w bezpiecznym miejscu.

2. Zanim zaczniesz, spójrz na kilka zdjęć. Zapoznaj się z wyglądem psów z góry Etna i Cirnechi.

3. Wizualizuj siebie, jak wychodzisz z domu i podróżujesz na Etnę. Wybierz dowolną trasę. (To jest wizualizacja: podróż pieszo, łodzią, samolotem, miotłą lub magicznym dywanem, do wyboru). Podobnie, możesz zobaczyć Etnę taką, jaka jest dzisiaj lub w dowolnym momencie w przeszłości lub w przyszłości.

4. Kiedy dotrzesz do podstawy góry, zdejmij buty i zacznij iść. Podejście musi odbywać się pieszo. (Noś buty, włóż je do plecaka lub zostaw na dole.)

5. Zwróć uwagę na swoje otoczenie. Etna jest zamieszkana przez wiele duchów: możliwe, że oprócz lub nawet zamiast Adrano spotkasz inne.

6. W pewnym momencie na stoku przywitają Cię psy Adrano. Wyobraź sobie, że wita Cię tysiąc psów! Psy mogą się nagle pojawić lub możesz najpierw usłyszeć ich szczekanie. Doprowadzą cię do Adrano. Kiedy twój czas z nim się skończy, poproś go o prezent. Wtedy psy odprowadzą cię z powrotem z góry.

7. Po przybyciu do bazy załóż buty i idź do domu tą samą drogą, którą przyszedłeś.

Amor (miłość)
W mitologii rzymskiej, imię nadane Kupidynowi, bogu miłości, synowi Wenus i Marsa; zwany Erosem w mitologii greckiej.

Angitia
Marsi, starożytne plemię środkowowłoskich, twierdziło, że pochodzi od syna Circe . Ich głównym bóstwem była jego córka Angitia, czarująca wężami czarodziejka, która nauczyła się swojego rzemiosła bezpośrednio od swojej babci. Zachowało się bardzo niewiele konkretnych informacji dotyczących angitii.

Marsi zawarli sojusz z Rzymianami w 304 roku pne, ale zbuntowali się dwa lata później. Rzymianie ostatecznie potwierdzili swoją władzę; Marsi stracili polityczną autonomię i zostali wchłonięci przez Imperium Rzymskie, ale zachowali swoją magiczną reputację. Ich obecność jako wróżbitów prowadzących handel na rzymskich ulicach została udokumentowana dopiero w II wieku n.e. Marsi byli również rzekomo magicznymi, szamańskimi lekarzami, których specjalnością było leczenie osób ukąszonych przez jadowite węże i wściekłe psy.

Angitia nie została włączona do rzymskiego panteonu, Rzymianie nie byli przychylnie nastawieni do czarujących bogiń czarujących wężów, ale nigdy o niej nie zapomniano. Post-chrześcijaństwo, jej moce zostały przeniesione do San Domenico. Wiele z tego, co wiadomo o Angitii, pochodzi z rytuałów, które zostały mu ponownie poświęcone, zwłaszcza z Festa dei Serpari („Procesja łapaczy węży lub zaklinaczy węży”) w Cocullo we Włoszech. Jej obrzędy mogły również przetrwać wśród sanpaolarich, osiemnastowiecznych szamańskich uzdrowicieli i zaklinaczy węży, których specjalnością było leczenie ukąszeń węży.

Święte miejsce: Poświęcono jej święty gaj nad brzegiem jeziora Fucinus, podobnie jak świątynię, w której praktykowano i nauczano ziołolecznictwa i czarowania wężami. Jezioro osuszono w 1875 roku; w trakcie procesu odkryto wota dla Angitii.

Ascanius 
W mitologii rzymskiej syn Eneasza i jego żony Creusa. Uciekł z rodzicami i dziadkiem Anchisesem przed spaleniem Troi. Późniejsza mitologia rzymska czyni go synem Łacińskiej księżniczki Lavinia.

Ascanius zastąpił swojego ojca jako drugi król i przeniósł królestwo z Lavinium do Alba Longa, gdzie on i jego potomkowie panowali przez 420 lat, aż do panowania Numitora, syna albańskiego króla Procasa. Ascanius był również nazywany Iulus lub Ilus, a także Julus. Rodzina Juliusza Cezara twierdziła, że pochodzi od niego. Eneida Vergila (książka 1) opowiada część swojej historii.

Aurora (świt)
W mitologii rzymskiej świt; córka Hyperiona i Thia (lub Thea); żonaty z Astraeusem; matka wiatru i gwiazd; zwany Eos przez Greków. Rydwan Aurory, ciągnięty przez białe konie, pędził po niebie i spowodował, że konstelacje zniknęły, gdy się zbliżyła. Temat ten jest często spotykany w barokowych obrazach, w tym w pracach Carracciego, Guercino i Guido Reniego.

W literaturze Szekspir odnosi się do świtu w Śnie nocy letniej jako „zwiastuna Aurory”

Aurora to Duch Świtu. Róże spadają z jej włosów na Ziemię. Każdego ranka sygnalizuje dzień, jadąc rydwanem po niebie. Jej rodzeństwo to Słońce Sol i Księżyc Luna. W Eneidzie Wergiliusz opisuje Aurorę opuszczającą swoje „szafranowe łoże”. Obraz szafranowego łóżka jest bardzo erotyczny. Oprócz stosowania jako ważnego leku, barwnika, perfum i kosmetyku, szafran był postrzegany jako silny afrodyzjak. Tron i szaty Aurory mają kolor szafranu, podobnie jak być może sama bogini.

Kwiat: krokus szafranowy (Crocus sativa); medytuj nad kwiatem krokusa szafranu, a zrozumiesz jego skojarzenia ze świtem. Środek kwiatu to intensywna żółć śródziemnomorskiego słońca, a jego płatki mają kolor fioletowych chmur świtu.

Ofiary: Róże; krokusy; potrawy gotowane z wodą różaną lub szafranem, wciąż najdroższa przyprawa na Ziemi

Acca Larentia
Znany również jako: Acca Laurentia

Święto: Larentalia, 23 grudnia

O Acca Larentia krążą różne sprzeczne legendy. Ich wspólnym mianownikiem jest to, że jest ważną dobrodziejką Rzymu. Jedna z historii mówi, że była prostytutką, która zgromadziła fortunę i przekazała ją Rzymowi. Inny sugeruje, że była piękną nagrodą dla Heraklesa za wygraną w grze w kości. Była zamknięta w jego skroni. Kiedy bóstwo (lub jego kapłani) mieli jej dość, radzono jej poślubić pierwszego bogacza, jakiego spotkała. W końcu odziedziczyła jego majątek i przekazała go rzymskiemu ludowi. Najpopularniejszą wersją mitu Acca Larentia jest to, że była żoną Faustulusa, pasterza, który znalazł Romulusa i Remusa, a tym samym przybraną matkę założycieli Rzymu.

Acca Larentia jest związana z larami, domowymi duchami opiekunami.

Ich święto obchodzone jest zaraz po jej. Może, ale nie musi, być tym samym duchem co Larunda. Acca Larentia jest tradycyjnie proszona o dostatek i dobrobyt.

Ulubione osoby:Pracownicy seksualni; niezależne finansowo kobiety; miejscy ogrodnicy

Święte miejsce: Ogrody, zwłaszcza warzywne lub zielarskie, w miastach lub w ich pobliżu

Acca Larentia to w mitologii rzymskiej, starożytna włoska bogini ziemi, której święto obchodzono 23 grudnia; matka larów. Rzymskie rachunki są różne. W niektórych mówi się, że była pielęgniarką Romulusa i Remusa; w innych kochanka Heraklesa i żona bogatego Etruski o imieniu Tarutius. Uważano, że zostawiła wielkie posiadłości Romulusowi lub ludowi rzymskiemu. Mówi się również, że Acca Larentia miała 12 synów, zwanych braćmi Arval, z których jednego składano każdego roku w ofierze. Może być związana z Larundą, boginią Sabiny, której święto i ofiary również składano 23 grudnia. Acca Larentia to także imię towarzyszki Camilli w Eneidzie Vergila.

Acidalia
W mitologii greckiej i rzymskiej, imię nadane Afrodycie (Wenus), bogini miłości, po tym, jak umyła się w tej samej fontannie co Graces in Boeotia.

Aequalitas (sprawiedliwość)
W mitologii rzymskiej uosobienie słuszności lub uczciwości, w przeciwieństwie do sprawiedliwości na podstawie litery prawa. Aequalitas była często przedstawiana jako młoda kobieta trzymająca w lewej ręce wagę.

Ancile
To w starożytnym rzymskim rytuale mała, owalna, święta tarcza, zakrzywiona do wewnątrz po obu stronach, która, jak się uważa, spadła z nieba za panowania Numy. Było proroctwo, że stabilność Rzymu zależała od ankile; Numa kazał wykonać 11 innych dokładnie tak, aby prawdziwy nie mógł zostać skradziony. Zestaw był poświęcony bogu Marsowi i został powierzony Salii, rzymskim kapłanom, którzy raz w roku musieli ich przenosić przez miasto Rzym.

Anna Perenna 
Jest w rzymskiej mitologii, starożytnej włoskiej bogini, która, jak się uważa, kojarzona jest z obrotowym rokiem. Każdego miesiąca odnawiała swoją młodość i dlatego była uważana za boginię, która zapewniała długie życie. W idy (15 marca) (wtedy pierwszy miesiąc roku) Rzymianie wydali ucztę na jej cześć z okazji pierwszego kamienia milowego na Drodze Flamińskiej.

Astraea (gwiaździsta)
W mitologii rzymskiej bogini sprawiedliwości; córka Zeusa i Temidy; siostra Moerae i Horae; czasami nazywany Groblą; żyła na ziemi w Złotym Wieku, ale uciekła, gdy ludzie stali się niegodziwi. Została umieszczona wśród konstelacji Zodiaku jako Panna. Vergil mówi o bogini w swojej Czwartej Eklogii: „Teraz powraca także Dziewica, Złoty Wiek powraca”. Dryden, angielski poeta, napisał Astraea Redux (1660), aby uczcić powrót Karola II po surowych rządach Cromwella. Alexander Pope również użył tego obrazu w swoim wierszu Mesjasz, który traktuje o przyjściu Chrystusa. Papież użył tego imienia bezpośrednio w Imitacjach Horacego (Pierwszy List, Druga Księga), kiedy pisze: Scena, jak luźno kroczy Astraea, Która sprawiedliwie kładzie wszystkie postacie do łóżka. Linie odnoszą się do pani Aphra Behn, która używała pseudonimu Astraea. Pisała sztuki, w których kobiety często musiały uciekać się do seksu, aby osiągnąć swój cel. W The Faerie Queene Spensera Astraea wychowuje rycerza Sprawiedliwości, Artegalla.

Auster 
W mitologii rzymskiej wiatr południowo-zachodni; zwany Notus w mitologii greckiej.

Ascetes (uzdrowiciel)
W mitologii greckiej i rzymskiej król Eryx; syn sycylijskiego boga rzeki Crimisusa i Trojanki Egesty (lub Segesty), którą ojciec wysłał na Sycylię, aby uciec przed potworami zagrażającymi obszarom wokół Troi. Acestes założył miasto Segesta. Tam gościnnie przyjął trojańskiego bohatera Eneasza po ucieczce z Troi. Przodkowie pomogli Eneaszowi pochować jego ojca na górze Eryx, a na pamiątkę tego czynu Eneasz zbudował tam miasto zwane Acesta. Historia Acestesa jest opisana w Eneidzie Vergila (księga 5).

Adeona
Adeona jest Duchem Bezpiecznych i Szybkich Powrotów. Pochodzi z regionu rzymskiego, ale jest starsza niż Rzymian. (Innymi słowy, znaleźli ją tam). Często pracuje razem ze swoją siostrą Abeoną, Spirit of Departures. Razem zapewniają bezpieczeństwo ogólnie podróżującym, ale szczególnie dzieci po raz pierwszy poza domem.

Adeona zapewnia, że bezpiecznie wracają do domu. Abeona i Adeona mogą złożyć wspólną petycję, aby pilnowały dziecka, które codziennie podróżuje z domu do domu. Jeśli dziecko zostało siłą wyprowadzone z domu, czy to przez porwanie, czy w inny sposób, Adeona jest odpowiednim duchem, aby poprosić o ochronę i szybki, bezpieczny powrót.

Amburbium (wokół miasta)
W kulcie rzymskim, nazwa uroczystej procesji ludu, prowadzonej przez pontyfiksu i różne zakony kapłanów, trzykrotnie wokół granic Rzymu. Wykonywano go w czasach niepokoju narodowego. W specjalnych modlitwach składano w ofierze świnię, barana i byka. Obrzęd został przyjęty przez kościół chrześcijański jako Dni Rogacji, które są zarezerwowane na żniwa i zazwyczaj obchodzone są na trzy dni przed Dniem Wniebowstąpienia.

Angerona
Znany również jako: Diva Angerona

Święto: 21 grudnia

Angerona, pierwotna bogini regionu rzymskiego, jest duchem ciszy i tajemnic, więc być może właściwe jest, aby była teraz spowita tajemnicą. Jest opiekunką Rzymu; strażnik jego tajemnej nazwy, której nie można było publicznie ujawnić ani nawet wypowiedzieć na głos, aby wrogowie nie poznali go i nie zdobyli władzy nad miastem. (Niektórzy sugerują, że prawdziwe imię Rzymu to ta bogini). Angerona jest także środkiem przeciwbólowym, łagodzącym fizyczne, emocjonalne i psychiczne cierpienia. Komunikuje się telepatycznie.

Ikonografia: Jej klasyczny obraz przedstawia kobietę z bandażem na ustach, trzymającą palec na ustach, co wskazuje na potrzebę ciszy. Historycznie, wielu uznało to za niepokojący obraz: bardziej romantyczne wersje usuwają bandaż. (Współcześni wielbiciele o twardszych krawędziach mogą zastąpić taśmę klejącą).

Dzień: Jej święto, Angeronalia, znana również jako Divalia, obchodzono 21 grudnia, dlatego czasami jest opisywana jako duch przesilenia zimowego, ale w rzymskie dni, przed reformą kalendarza, przesilenie zimowe miało miejsce 13 grudnia .

Duchowi sojusznicy: Oficjalne ofiary składano Angeronie w świątyni Voluptas, gdzie przechowywano wotywny posąg Angerony.

Augures (obserwatorzy ptaków)
W starożytnym kulcie rzymskim grupa kapłanów założona zgodnie z tradycją przez Romulusa. Ich funkcją, ważną w życiu Rzymian, nie było przewidywanie przyszłości, ale poprzez obserwację naturalnych znaków ustalenie, czy bogowie aprobują określone działanie. Nosili państwową sukienkę z fioletową obwódką i nieśli laskę bez węzłów i zawiniętą na górze. Wróżbiarstwo rzymskie opierało się głównie na pracach pisanych, takich jak Libri Augurales, książka o technikach wróżbiarskich oraz Commentarii Augurales, zbiór odpowiedzi udzielonych na zapytania rzymskiego senatu. Sędziowie sędziowie zlecali wróżbom udzielanie odpowiedzi na określone pytania, obserwując znaki ptaków. Poświęcili miejsce obserwacji następującym obrzędem: Zaraz po północy lub o świcie augur w obecności magistratu, wybrali wzniesione miejsce z możliwie szerokim widokiem. Zajmując stanowisko, narysował laską dwie proste linie przecinające się - jedną z północy na południe, drugą ze wschodu na zachód. Następnie zamknął ten krzyż w prostokącie, tworząc cztery mniejsze prostokąty. Następnie augur wypowiedział rytualne słowa poświęcające zaznaczone miejsce. Ta przestrzeń wewnątrz prostokąta, jak również przestrzeń w górę do nieba, nazywana była templum. W miejscu przecięcia, pośrodku prostokąta, wzniesiono tabernakulum, czyli kwadratowy namiot z wejściem skierowanym na południe. Tutaj augur, zwrócony na południe, usiadł, poprosił bogów o znak zgodnie z przepisaną formułą i czekał na odpowiedź. Całkowity spokój, czyste niebo i brak wiatru były warunkami koniecznymi do przeprowadzenia obrzędu. Najmniejszy hałas wystarczył, aby go zakłócić, chyba że hałas był omenem przerażenia, zwanym diroe. Rzymianie uważali znaki po lewej stronie za korzystne znaki, a znaki po prawej za pechowe. Wschód był obszarem światła, a zachód był obszarem ciemności. Odwrotna sytuacja miała miejsce w starożytnej Grecji, gdzie obserwator patrzył na północ. Augur obserwował ptaki w poszukiwaniu znaków. Orły i sępy dawały znaki sposobem latania; kruki, sowy i wrony na podstawie ich płaczu i lotu. Niektóre gatunki ptaków były uważane za święte dla określonych bogów, a pojawienie się tych ptaków było znakami dobra lub zła. Relacja augura została wyrażona słowami „ptaki na to pozwalają” lub „innego dnia”, co oznacza odroczenie a zachód był ciemnością. Odwrotna sytuacja miała miejsce w starożytnej Grecji, gdzie obserwator patrzył na północ. Augur obserwował ptaki w poszukiwaniu znaków. Orły i sępy dawały znaki sposobem latania; kruki, sowy i wrony na podstawie ich płaczu i lotu. Niektóre gatunki ptaków były uważane za święte dla poszczególnych bogów, a pojawienie się tych ptaków było znakami dobra lub zła. Relacja augura została wyrażona słowami „ptaki na to pozwalają” lub „innego dnia”, co oznacza odroczenie a zachód był ciemnością. Odwrotna sytuacja miała miejsce w starożytnej Grecji, gdzie obserwator patrzył na północ. Augur obserwował ptaki w poszukiwaniu znaków. Orły i sępy dawały znaki sposobem latania; kruki, sowy i wrony na podstawie ich płaczu i lotu. Niektóre gatunki ptaków były uważane za święte dla poszczególnych bogów, a pojawienie się tych ptaków było znakami dobra lub zła. Relacja augura została wyrażona słowami „ptaki na to pozwalają” lub „innego dnia”, co oznacza odroczenie a wygląd tych ptaków był znakami dobra lub zła. Relacja augura została wyrażona słowami „ptaki na to pozwalają” lub „innego dnia”, co oznacza odroczenie a wygląd tych ptaków był znakami dobra lub zła. Relacja augura została wyrażona słowami „ptaki na to pozwalają” lub „innego dnia”, co oznacza odroczenie.

Avernus
W mitologii greckiej i rzymskiej głębokie siarkowe jezioro na północny zachód od rzymskiego Puteoli (Pozzouli), uważane przez starożytnych za jedno z wejść do podziemnego świata, krainy umarłych. W jej okolicy nie widziano żadnych ptaków. Eneida Vergila (książka 6) opowiada, w jaki sposób Sybilla z Cumae powiedziała bohaterowi Eneaszowi, aby wszedł do podziemi przez Avernus. Do dziś nazywa się Lago Averno.

Bellona
Bogini wojny i podboju, była kiedyś niezwykle popularna wśród rzymskich żołnierzy. Spotkania senatu rzymskiego dotyczące wojen zagranicznych odbywały się w świątyni Bellony na Kapitolu. Imię Bellony wywodzi się z tego samego źródła, co wojowniczy i wojowniczy. Niektórzy uważają, że bezpieczniej jest nazywać ją Bella Donna. Bella Donna, dosłownie „Piękna Pani”, zawiera w sobie imię Bellona. Może to być eufemistyczna gra słów, aby można było odnieść się do Bellony bez wzywania tej pięknej, ale zaciekłej kobiety.

Klasyczna mitologia rzymska klasyfikuje Bellonę, Lady of War, jako należącą do rodziny Marsa. Jest opisywana jako jego siostra, żona lub córka.

Sukces Makbeta w bitwie jest celebrowany, a jego krwiożercza natura jest insynuowana, gdy William Shakespeare nakazał Thane of Ross opisać go jako „Oblubieńca Bellony”.

Uczta: 3 czerwca

Ulubione osoby: Żołnierze, ci, którzy walczą

Ukazywanie: Piękna kobieta z długimi, potarganymi włosami, przepasana do walki

Atrybuty: Biczować; bicz (biczowanie żołnierzy do szaleństwa); pochodnia (do rozpalania stosów pogrzebowych przeciwników)

Święta roślina: Belladonna (Atropa belladonna), piękna, ale śmiertelna zabójczyni, dzieli się swoją esencją.

Święte miejsca: Oprócz swojej rzymskiej świątyni Bellona miała świątynię poza Yorkiem w Anglii i świątynię w Arfeuilles we Francji, obecnie domem Czarnej Madonny z Hollies. Była czczona wszędzie tam, gdzie podróżowali rzymscy żołnierze.

Bona Dea 
Dosłownie oznacza „dobrą boginię” i odnosi się do duchów płci żeńskiej, czczonych wyłącznie przez kobiety. Ponieważ były to misteryjne tradycje, z których wykluczono mężczyzn, zachowało się niewiele udokumentowanych informacji o Bona Dea. Do Bona Dea zaliczono kilka różnych bogiń. Powszechnie uważa się, że odniesienia do Bona Dea odnoszą się do Fauny.

Brontes (grzmot)
W mitologii greckiej i rzymskiej, syn Urana i Gai; jeden z trzech Cyklopów, pozostałe dwa to Arges (piorun) i Steropes (błyskawica).

Caca  
W mitologii rzymskiej, starożytna włoska bogini ogniska domowego, której kult został wyparty przez Westę, również rzymską boginię paleniska. Caca była córką Wulkana i Meduzy oraz siostrą Cacusa, ziejącego ogniem olbrzyma o trzech głowach, który mieszkał w jaskini na Górze Palatynu w Rzymie. Został zabity przez Heraklesa. Mówiono również, że kakao jest boginią ekskrementów, a słowo to jest czasami używane we współczesnym wulgarnym języku włoskim na określenie ekskrementów.

Cacus
W mitologii rzymskiej, plujący ogniem olbrzym, syn Wulkana i Meduzy; brat Caca, który był boginią ekskrementów.

Kiedy Herakles, wraz z bydłem Geryona, wędrował w pobliże jaskini Cacusa, Cacus ukradł część bydła podczas snu Heraklesa. Cacus zaciągnął ich z powrotem do swojej jaskini, tak że ich odciski kopyt wydawały się zmierzać w przeciwnym kierunku. Następnie zamknął wejście do jaskini skałą tak ciężką, że 10 par wołów nie mogło jej ruszyć. Reczenie bydła w jaskini doprowadziło Heraklesa do ich kryjówki. Poruszył skałę, otworzył jaskinię i zabił Cacusa swoją maczugą. Na miejscu jaskini Herakles zbudował wtedy ołtarz Jowiszowi pod tytułem Pater Inventor (odkrywca). Następnie złożył w ofierze jedną z krów na ołtarzu.

Eneida Vergila (księga 8) lokalizuje jaskinię Cacus na Awentyn w Rzymie. Średniowieczni pisarze chrześcijańscy postrzegali triumf Heraklesa nad gigantycznym Cacusem jako symbol pokonania sił zła przez siły dobra. Francuski artysta Poussin namalował tę scenę, podobnie jak Domenichino. Na ten temat jest grawer autorstwa Dürera.

W literaturze Cacus był standardem kradzieży. Cervantes napisał: „Znajdziesz tam lorda Rinaldo z Montalban, wraz z jego przyjaciółmi i towarzyszami, wszyscy są większymi złodziejami niż Kakus”. Angielski pisarz Sir Walter Scott napisał: „Nasz bohater, czując swoją ciekawość bardzo podekscytowaną pomysłem odwiedzenia jaskini Highland Cacus, podjął jednak środki ostrożności, aby zapytać, czy jego przewodnikowi można ufać”.

Caeculus
W mitologii rzymskiej, syn Wulkana i siostra Braci Delpidii; sojusznik Turnusa w wojnie z trojanami. Matka Caeculusa została zapłodniona przez Vulcan, gdy iskra z nieba wpadła na jej łono. Jednak jej syn Caeculus został złodziejem. Z czasem zbudował miasto Praeneste i chciał znaleźć mieszkańców, którzy by je zamieszkali, ale nikt nie zgodził się tam mieszkać. Caeculus następnie pomodlił się do Vulcan, prosząc go, aby pokazał zgromadzonym tłumom, że bóg jest jego ojcem. Nagle zapłonął płomień, a tłum, poruszony cudem, zgodził się zostać obywatelami Praeneste. Eneida Vergila (księga 7) mówi, że Cekulus urodził się wśród stad w kraju, wystawiony przez matkę na śmierć, a później odnaleziony w pobliżu paleniska w świątyni Jowisza.

Canens (piosenkarka)
W mitologii rzymskiej nimfa, córka Janusa i Venilii. Stęskniła się, gdy jej mąż, Picus, zaginął. Picus był przystojnym młodzieńcem, a Canens nimfą, która swoim głosem przyciągała drzewa i skały, uspokajała dzikie zwierzęta, zatrzymywała ptaki i zatrzymywała rzeki w ich biegu. Pewnego dnia Circe zrobiła zaloty w kierunku Picusa. Młodzieniec odmówił, a zła Circe zmieniła go w dzięcioła. Canens szukał Picusa przez sześć dni i nocy. W końcu topiąc się z żalu, odskoczyła i stopniowo zniknęła w powietrzu. Ovid's Metamorphoses (książka 14) opowiada tragiczną historię Canensa i Picusa.

Cardea
Po łacinie cardo to zawias drzwiowy. Cardea jest boginią zawiasów. Kontroluje otwieranie i zamykanie drzwi, dosłownie i metaforycznie. Owidiusz mówi, że jej moc polega na otwieraniu tego, co zamknięte, i zamykaniu tego, co otwarte. Cardea wybiera, kogo przyznać. Z powodu tej mocy jest wzywana, aby chronić dzieci przed złowrogimi mocami. Może zablokować im drogę, aby nie mogli dosięgnąć swoich ofiar. Z drugiej strony, Cardea jest proszona o otwarcie drzwi do szczęścia, możliwości i sukcesu.

Zawiasy są fizycznie przymocowane do drzwi. Janus, Lord of Doors, był tak zakochany w Cardei (która pierwotnie mogła być Carną, ale nie musiała), że uczynił ją boginią zawiasów, aby zawsze do niego przylgnęła. Mogą być wspólnie oddawani czci.

Drzewo:

Głóg (połóż gałąź nad lub obok łóżka lub kołyski dziecka, aby błogosławić Cardea o błogosławieństwo i ochronę)

Carmenta
Oryginalna Czarodziejka, urodziła się w Arkadii w Grecji, gdzie była znana jako Nicostrata. Przeniosła się do Włoch i zmieniła imię, stając się boginią proroctwa. Carmenta śpiewa o przyszłości i przeszłości. Słowo urok, oznaczające mówione lub śpiewane zaklęcie, wywodzi się od jej imienia. Jest boginią uroków .

Carmenta wyjechała do Włoch ze swoim synem Evanderem, którego ojcem był Hermes. Evander jest uznawany za ojca założyciela greckich kolonii we Włoszech, jako pierwszego, który sprowadził grecką kulturę i mit do Włoch. Carmentie przypisuje się wynalezienie alfabetu łacińskiego. Jej rzymska świątynia znajdowała się obok Porta Carmentalis, Bramy Carmenta.

We Włoszech Carmenta pojawiła się również jako święta położna, która chroni kobiety podczas porodu. Carmenta jest boginią szkolnictwa wyższego i może być wzywana do pomocy w kwestiach akademickich, w tym egzaminach i przyjęciach. Chociaż większość celebransów Car menty to kobiety, nie jest ona wyłącznie boginią kobiet.

Małżonek: Hermes

Rytuały: Przedstaw je w formie rymów lub zaklęć, czyli zaklęć.

Święte daty: Jej festiwal Carmen talia obchodzony był od 11 do 15 stycznia (rytuały odbywają się w pierwszy i ostatni dzień).

Ofiary: W XXI wieku słowo urok ma dodatkowe i obecnie bardziej powszechne znaczenie małego amuletu , jak w przypadku amuletów dołączonych do bransoletki. Oferuj amulety w formie tego, czego pragniesz lub za co chciałbyś podziękować. Carmenta pije wino Carménère.

Carna
To cielesna bogini, cielesna królowa. Jest boginią, która kontroluje funkcjonowanie ciała, w tym zdolność do pozyskiwania pożywienia i rozkoszy ciała. Chociaż Carna dominuje nad całą formą cielesną, jest szczególnie związana z narządami wewnętrznymi, zwłaszcza sercem, wątrobą i płucami. Wezwij jej pomoc w przypadku jakichkolwiek problemów zdrowotnych. Jest również proszona o ogólne wzmocnienie zdrowia i organizmu, zwłaszcza w zakresie układu pokarmowego.

Carna może być powołana, aby pomóc osobom cierpiącym na zaburzenia odżywiania w uzyskaniu pożywienia i nawiązaniu zdrowego związku z jedzeniem.

Według jednego z mitów Janus był tak zafascynowany cielesną boginią, że przekształcił ją w Cardeę, boginię zawiasów, aby mieć ją zawsze blisko siebie.

Uczta: 1 czerwca

Rytuały: Rzymianie tradycyjnie jedli gorący bekon i fasolę gotowaną z farro (pszenica płaskostrumieniowa) w święto Carny.

Święte miejsce: Carna miała gaj nad Tybrem.

Ofiary: Tradycyjnie podano jej mąkę zmieloną z fasoli bobu.

Ceres
Ceres jest oryginalną Matką Kukurydzy, Boginią Ziarna. Obecnie naukowcy uważają, że zboża były początkowo uprawiane w celu warzenia piwa, a nie pieczenia chleba, a więc Ceres jest również boginią odurzenia. Przewodniczy płodności i obfitości roślin, ludzi i zwierząt.

Ceres może, ale nie musi, być tym samym duchem, co tajemnicza, pierwotna bogini Car. Uważa się, że jej imię pochodzi od rdzenia oznaczającego „wzrost”. Powiązane słowa obejmują jądro, płatki zbożowe i cerveza (piwo).

Ceres, włoska matka kukurydzy, ostatecznie głęboko utożsamiła się z Demeter i została niejako podporządkowana tej greckiej bogini. Często nazwa Ceres jest używana w zamierzeniu Demeter. Obaj byli pierwotnie różnymi duchami. Ponieważ była identyfikowana z Demeter, ostatecznie podkreślono jej skojarzenia z Prozerpiną, ale Ceres była pierwotnie czczona obok Libera i Libery, z którymi dzieliła świątynię w Circus Maximus. Jej stałym towarzyszem jest Tellus Mater, Matka Ziemia.

Ceres jest dosłownie ziemską boginią, ukochaną przez masy. Była bardzo znaczącym i szanowanym duchem: Sybillińskie proroctwa zalecały coroczny post na cześć Ceres, aby zapewnić obfite plony i uniknąć głodu. Jest także duchem uzdrawiania i wróżenia snów.

Rolnicy tradycyjnie oferowali Ceres pierwszą zebraną łodygę zboża.

Ikonografia: Ceres zwykle trzyma łodygę pszenicy w lewej ręce i kosz lub miskę owoców w prawej.

Święto: Jej główne święto, Cerealia, obchodzono w okolicach pełni księżyca w kwietniu; był to siedmiodniowy festiwal z grami i procesjami; inny festiwal, Ambarvalia, obchodzony był około 29 maja.

Święte miejsca: Maryi Pannie poświęcono wiele świątyń. Rzymski kościół Santa Maria in Cosmedin został zbudowany nad świątynią Ceres. Jej świątynia w Apulii we Włoszech została ponownie poświęcona Madonnie z łodygi pszenicy.

Ofiary: Ziarna; wypieki; piwo (w języku hiszpańskim: cerveza); wino; kochanie; Sól; kadzidło; wizerunki świń, tradycyjnie świń srebrnych i złotych; załóż bransoletkę z amuletami świń, aby zasygnalizować swoje oddanie; obrazy ciężarnych zwierząt

Diana ( Artemida )
Klasyczna bogini Księżyca i łowy oraz jeden z najważniejszych aspektów bogini w Wicca. Diana (odpowiednik greckiej Artemidy) uosabia pozytywne cechy księżyca, który jest źródłem magicznej mocy Czarownic, a także niezależności, poczucia własnej wartości i zaciekłej agresywności. Bogini-dziewica i dziewica wojowniczka, jest wieczną feministką, której nie ma żaden mężczyzna i nikt nie jest zobowiązany. Jako bogini księżyca, Diana dzieli księżycową trójcę z Selene i Hekate i służy jako patronka bogini czarownic. W trójcy reprezentuje władzę nad ziemią.

Więcej o Dianie w zakładce: DIANA

Egeria (topola czarna)
W mitologii rzymskiej obrończyni nienarodzonych dzieci; żona Numa Pompiliusa, drugiego króla Rzymu. Rozpłynęła się we łzach, gdy Numa umarł i została przekształcona w fontannę przez boginię Dianę. 

Egeria - dawca życia

Klasyfikacja: Nimfa

Egeria to mądra Nimfa, która mieszka z Dianą w Lesie Nemi. Jest sługą i pomocniczką Diany i może być czczona niezależnie lub razem z Dianą. Plutarch poinformował, że źródło Egerii tryskało z gigantycznego dębu. Jej wody rzekomo zapewniły mądrość, proroczą wizję i płodność. Nadal może być wzywana po te dary.

Egeria to duch mądrości i uzdrowienia. Była kochanką i doradcą Numa Pompiliusa, drugiego króla Rzymu (po Romulusie) i przypisuje się mu pomoc w ustanowieniu oficjalnej rzymskiej religii państwowej.

Wyobrażenia: Piękna kobieta lub syrenka

Element: woda

Święte miejsca: Egeria jest czczona w studniach, źródłach i grotach w gajach.

Ofiary: Woda źródlana lub mleko; terra-cotta ex-votos podobne do współczesnych milagros znaleziono wiosną w Nemi; milagros uformowane z dowolnego materiału mogą być jej teraz oferowane.

Etna (Aetna, Etna)
W greckiej i rzymskiej historii i mitologii, wulkaniczna góra na wschodnim wybrzeżu Sycylii, gdzie znajdowała się kuźnia Hefajstosa, boga ognia i gdzie Zeus trzymał olbrzymów. Mówi się, że wulkan został nazwany na cześć Aetny, córki Briareusa (lub Urana) i matki, przez Hefajstosa, dwóch wulkanów Palici.

Fama (reputacja, raport)
W mitologii rzymskiej bogini sławy; odpowiednik greckiej bogini Pheme. Czasami przedstawiano ją, jak gra na trąbce.

Fauna 
To bogini dzikiej przyrody, lasów i płodności. Jest córką Faunusa i jest jednym z duchów, które posiadały Misteria, co oznacza, że podczas gdy niektóre z ich rytuałów były otwarte dla ogółu społeczeństwa, inne (Misteria) były zarezerwowane wyłącznie dla wtajemniczonych. Fauna należy do duchów znanych jako Bona Dea, czyli dosłownie „Dobra Bogini”, ale wskazuje również, że ich interakcje dotyczą wyłącznie kobiet. ( Zobacz także: Bona Dea)

Fauna była niezwykle ważną boginią. Została pochowana na rzymskim wzgórzu Awentyn, ale jej coroczne Misterium odbyło się w domu głównego rzymskiego sędziego pod kierunkiem jego żony, której pomagały Vestal Virgins. Wydarzenie tylko dla kobiet, a nawet przedstawienia, takie jak rzeźby lub portrety mężczyzn lub męskich zwierząt, zostały zakryte lub usunięte. Tajemnice Fauny były tajemnicą pod groźbą prawa. Czy mężczyźni byli ciekawi? Musieli być. Istnieją dokumenty prawne mężczyzn oskarżonych o próbę wkradnięcia się do jej obrzędów. Jej tajemnice pozostają dziś tajemnicą, a więc nieznane.

W 62 roku p.n.e. Publiusz Clodius Pulcher ubrany w szaty i próbował wkraść się do Tajemnic, które odbyły się w tym samym roku w domu Juliusza Cezara. Został złapany. Skandal zakończył się procesem, ale został uniewinniony przez przekupstwo. Na ulicy krążyły plotki, że prowadzi lub usiłuje przeprowadzić romans z Pompeją, żoną Cezara. Chociaż żadne dowody nie wskazywały na to, że jest to prawdą, Cezar rozwiódł się z nią, mówiąc słynnym słowem, że żona Cezara musi być poza podejrzeniami. Pulcher został zamordowany w 52 roku p.n.e.

Oprócz sekretnych, mistycznych rytuałów, Fauna była również bardzo publicznie boginią uzdrawiania fizycznego. Chorymi opiekowano się w ogrodzie ziołowym jej świątyni, będącym zasadniczo świętym szpitalem. W Rzymie węże były ogólnie związane z leczeniem, ale szczególnie ze zdrowiem reprodukcyjnym kobiet. Węże, święte stworzenie fauny, przebywały w ogrodach jej świątyni.

Znana również jako: Fatua i Bona Dea

Ikonografia: Fauna jest przedstawiana siedząca na tronie z rogiem obfitości.

Kreatura: Wąż

Element: Ziemia

Dzień: 4 grudnia upamiętnia rocznicę Jej Tajemnicy.

Ofiary: Istnieją kontrowersje co do tego, czy wino jest zakazane w obrzędach Fauny. Jedna z teorii głosi, że ponieważ wino było kiedyś tematem tabu dla rzymskich kobiet, każde wino przyniesione do świątyni Fauny było eufemistycznie nazywane „mlekiem”. Alternatywnie, legenda głosi, że wino i mirt zostały zakazane, ponieważ Faunus kiedyś się upił i pokonał Faunę gałązką mirtu. To może być eufemizmem dla mitu, w którym Faunus gwałci jego córkę (która może być również jego małżonką).

Faunus
Dobroczyńca; Dziki

Faunus, jeden z najstarszych, pierwotnych duchów regionu rzymskiego, jest uosobieniem siły rodzącej tkwiącej we wszechświecie. Jest esencją nieskrępowanej męskiej witalności. Faunus to duch lasu, duch lasu i dzikiej przyrody. Reprezentuje wrodzoną żyzność ziemi i ludzi, rosnącą siłę, której nie można powstrzymać. Czasami jest opisywany jako wnuk Saturna. Inna tradycja mówi, że Faunus (lub jego awatar) był królem Lacjum, deifikowanym po śmierci.

Faunus jest dawcą wyroczni, obdarzającym zdolnościami parapsychologicznymi. Kiedyś ludzie spali w jego świętych gajach, aby ujawnić swoją przyszłość. Jest proszony o poprawę płodności człowieka: jego witalność seksualna jest tak potężna, że samo przebywanie w jego obecności może mieć pozytywny wpływ. Jest proszony o uzdrowienie bezpłodności, mężczyzny i kobiety.

Faunus nie wie nic o romansie: jest duchem niepohamowanej siły seksualnej i biologicznego imperatywu prokreacji. Jest starożytną esencją lasu, tak pierwotną, że jest przedwerbalna. Faunus nie mówi; nie może porozumiewać się tak jak człowiek, ale przemawia przez odgłosy lasu i dźwięki natury. 

Jeśli prosisz go o płodność, a on odwiedza cię we śnie i uderza cię, uważaj się za błogosławionego. Faunus uderza kobiety gałęziami drzew lub skórzanymi rzemieniami, aby pomóc im w poczęciu. (Jeśli przybywa i nie uderza cię, wyciągnij ręce dłońmi do góry, aby mógł.) Nie jest delikatny; jest gwałtowny. Jest siłą nieokiełznanego wzrostu lasu, ale jest życzliwy i opiekuńczy.

Faunus nie jest dla osób o słabym sercu. Ci, którzy zwracają się do niego, powinni być świadomi, że jego odpowiedź tradycyjnie przybiera formę koszmarów i gwałtownych snów. Dobra wiadomość jest taka, że koszmary prowokowane przez Faunusa są często pozytywnym, pomyślnym znakiem. Nie chce być straszny; jest tak dziki i pierwotny, że jego obecność przytłacza, wywołując pierwotne ludzkie lęki i emocje. Z tego powodu jest on tradycyjnie przywoływany obok swoich bardziej elokwentnych, cywilizowanych sojuszników: jego córki, Fauny, a zwłaszcza Junony, która może o niego rozstrzygać. Lubi kobiety, chociaż może stać się wobec nich agresywny seksualnie.

Faunus nadzoruje równowagę między bydłem a wilkami. Może zostać poproszony o ochronę bydła przed wilkami i wilków przed ludźmi.

Znany również jako: Lupercus

Wyobrażenia: Rogaty męski duch. Może objawiać się jako ludzki samiec z rogami lub tylko z górną częścią tułowia w ludzkiej postaci, podczas gdy dolna ma postać kozła. Faunus nosi wilczą skórę. Obrazy Faunusa są często mylone z bardziej znanym Panem.

14 lutego, czyli pełnia księżyca ostatniego rzymskiego miesiąca, zapoczątkowały Luperkalia, coroczne święto ku czci Junony i Faunusa. Festiwal rozpoczął się, gdy Luperci, kapłani Faunusa, przybyli do Lupercal, jaskini na Palatynie, gdzie wilk opiekował się Romulusem i Remusem. Psy i kozy poświęcone na ofiarę były zjadane przez kapłanów. Skóry kozie zostały pocięte. Luperci byli umazani kozią krwią i ubrani w „płaszcz funo”, podarte łaty koziej skóry. Z kawałków skóry koziej uformowano bicze. Kapłani lub specjalnie wybrani młodzi chłopcy biegali po Palatynie, uderzając tymi biczami ludzi. Uważano, że kobiety, które zostały uderzone, stały się płodne. Uważano, że zapewniono poczęcie, łatwy poród i zdrowe dzieci. Kobiety ustawiały się strategicznie wokół wzgórza, aby zagwarantować, że zostaną uderzone, zwykle na wyciągniętych rękach. Luperkalia obchodzono do 494 roku n.e. W styczniu 2007 roku włoscy archeolodzy ogłosili, że zlokalizowali miejsce Lupercal.

Atrybuty: Kielich i wieniec

Święte zwierzęta: Koza, wilk

Święte daty: 5 grudnia Faunalia; 14 lutego, początek luperkaliów, prawdopodobnie najstarszego ceremoniału w Rzymie

Ofiary: Woda źródlana; podawanie mu zbyt dużej (lub jakiegokolwiek) alkoholu może nie być wskazane, ponieważ bez niego jest on wystarczająco niekontrolowany; ofiary w imieniu wilków, zwłaszcza wilków włoskich; próby zachowania dzikiej przyrody.

Ferronia
Obecnie zachowało się niewiele informacji dotyczących tego starożytnego, tajemniczego bóstwa. Ferronia mogła powstać jako duch etruski lub Sabiny, ostatecznie przyjęty przez Rzymian. Jej rytuały obejmowały chodzenie po ogniu. Wielbiciele chodzili lub tańczyli nad żarzącymi się węglami i płonącymi lemieszami.

Jest boginią dostatku, dobrobytu i wolności. Jej rzymska świątynia zawierała święty kamień. Jeśli niewolnik siedział na tym kamieniu, natychmiast przyznawano mu wolność. (Nie jest jasne, jakie dokładnie machinacje były konieczne, aby dotrzeć do tego kamienia). Duch Ferronii rzekomo nadal nawiedza tradycyjne targowiska we Włoszech, terytorium, którym kiedyś rządziła. Ferronia, wygnana, post-chrześcijańska, najwyraźniej odmówiła porzucenia swoich starych tupotów, ale przekształciła się z życzliwego ducha wolności i dobrobytu w złą wiedźmę w przebraniu obdartej, starszej, mamroczącej żebraczki.

Nie daj się zwieść jej przebraniu: wciąż działa magicznie. Ci, którzy są dla niej uprzejmi i życzliwi, odkrywają, że są obdarzeni szczęściem. Ci, którzy zachowują się inaczej, są traktowani jako bardzo skuteczne (i przerażające) przekleństwa.

Znany również jako: Feronia

Święto: 15 listopada

Ulubione osoby: Żebracy, uchodźcy, niewolnicy

Wyobrażenia: Ferronia nawiedza staromodne targi pod postacią starej, bezdomnej żebraczki. Jest mało prawdopodobne, aby była słodka i czarująca; raczej nie jest zbyt czysta i gorzej nosi. Ma tendencję do zaczepiania ludzi: bądź grzeczny. Rzeczy, o które prosi, są zwykle małe: drobne, papierosy, kęs do jedzenia, może nawet uśmiech wystarczy. Jej błogosławieństwa i przekleństwa należy traktować poważnie.

Małżonek: Soranus

Zwierzę: Wilk

Święte miejsca: Teraz jest Królową Rynku, ale kiedyś miała świątynie, w tym jedną na rzymskim Polu Marsowym. Była czczona wraz z Soranusem na górze Soracte.

Flora 
To duch kwitnących kwiatów i wiosny. Uosabia kwitnienie całej natury, w tym ludzi. Kwiaty wskazują na obietnicę reprodukcji. Kwiaty rodzą owoce tak samo, jak współżycie seksualne prowadzi do dzieci. Flora to duch, który ucieleśnia zarówno przyjemności chwili, jak i obietnicę przyszłości. Ona jest duchem przyjemności ciała.

Wyobrażenia: Bujna piękna kobieta w koronie i przyozdobiona kwiatami

Kwiaty: Chociaż z definicji wszystkie kwiaty są święte dla Flory, jej ulubione to delikatne, przemijające kwiaty łubinu (fasoli).

Festiwal: Jej festiwal Floralia jest uważany za matkę wszystkich obchodów pierwszego maja. Floralia, obchodzone corocznie od 28 kwietnia do początku maja, uhonorowały kobiece ciało. Piękną Flory można rozumieć jako oryginalną Królową Maja.

Święto obchodzono nago aż do III wieku n.e., kiedy to władze rzymskie zażądały ubierania biesiadników. W ten sposób festiwal przetrwał do następnego wieku, kiedy to zakazano wszystkich świąt pogańskich.

Ofiary: Kwiaty! Włoska fasola lupini; wody kwiatowe i seksowne kwiatowe perfumy; kochanie; woda źródlana

Fortuna
Lady Luck; Ona, która przynosi

Fortuna mogła pierwotnie być boginią etruską lub łacińską. Kiedy Rzymianie ją spotkali, również zakochali się w Lady Luck. Fortuna to duch możliwości, fortuny, płodności, dostatku lub ich braku. Chociaż teraz nie była tak znana jak Juno czy Diana, była niezwykle znaczącym bóstwem, ukochanym przez masy. Augustus Caesar twierdził, że adoptowała go jako swojego ulubionego syna. To było może trochę zagrożenie dla jego wrogów: jeśli Fortuna cię faworyzuje, kto może cię skrzywdzić lub pokonać?

Fortuna, oryginalna Lady Luck, naprawdę nie odpowiada żadnej greckiej bogini. Nie pasuje do książek mitologicznych opartych na identyfikacji, więc często jest ignorowana. ( Atena to Minerwa; Zeus to Jowisz; itd.) Jednak Fortuna była powszechnie uwielbiana. Rzymscy żołnierze zanieśli jej cześć do Anglii, gdzie dzieliła przestrzeń ołtarza w Gloucester z Mercurym i Rosmertą .

Fortuna uosabia szczęście. Ona rządzi wyroczniami, losem i przypadkiem. Chroni zamężne kobiety i jest szczególnie czczona przez matki. Kontroluje energię, która prowadzi do reprodukcji. Niestety ma reputację kapryśnej osoby.

Fortuna jest boginią wyroczni. W jej świątyniach można było przepowiedzieć swoją fortunę. Nie była specjalnie boginią hazardu, raczej fortunami życia; jednak obdarza szczęściem: nie zaszkodzi przywoływać jej błogosławieństwa dla sukcesu hazardu.

Godło: Koło fortuny, jak w ruletce

Atrybuty: Koło, ster (oba mogą natychmiast zmieniać kierunek, poruszać się lub pozostać nieruchomo, tak jak szczęście), wirująca kula ziemska, także róg obfitości

Święte daty:

• 1 kwietnia to święty dzień Fortuny pod postacią Fortuny Virilis, ducha, który sprawia, że mężczyźni pragną kobiet. Żony tradycyjnie wzywają ją, by podtrzymała lub ożywiła seksualne zainteresowanie ich mężów. (Jednak każdy mógł ją w tym celu powołać, żonaty lub nie).

• 11 czerwca był dniem poświęcenia świątyni Fortuny w rzymskim Forum Boarium.

• Fortunalia, festiwal Fortuny, zbiega się z przesileniem letnim.

Święte miejsca: Miała główną świątynię w Trastevere, a także na Forum i świątynię w Praeneste, obecnie współczesnej Palestrinie. W 2008 roku archeolodzy odkryli świątynię podobno poświęconą Fortunie i Jowiszowi w Zippori w Izraelu, stolicy regionu Galilei w czasach panowania rzymskiego. Podczas panowania bizantyjskiego na tym miejscu zbudowano kościół.

Ofiay: Jej tradycyjną propozycją była mieszanka miodu, mleka i maku oraz ciasta w kształcie koła.

Fraus (oszustwo)
W mitologii rzymskiej bogini zdrady, córka Orcusa (Dis, Hades, Pluton) i Nocy (Nox).

Fulgora (błyskawica)
W mitologii rzymskiej bogini, która chroniła domy przed gwałtownymi burzami.

Furina
To starożytna i tajemnicza bogini opiekunka złodziei i rabusiów. Jej imię pochodzi od tego samego rdzenia co „fortuna”. Furina nie była zakazaną ani tłumioną boginią, czczoną tylko przez złoczyńców. Została oficjalnie włączona do rzymskiej religii państwowej. Furina miała swój coroczny festiwal. Miała księdza, świątynię i święty gaj na grzbiecie Janiculum wzdłuż zachodniego brzegu Tybru. (Obecnie miejsce to zajmuje Villa Sciarra.) Furina mogła być kojarzona ze źródłem w jej gaju. Niektórzy uczeni przypuszczają, że pierwotnie była duchem z wodnych głębin.

Znana również jako: Furrina

Ulubione osoby: Złodzieje, rabusie

Element: Ziemia; ewentualnie woda

Czas: Po zmroku

Święto: 25 lipca obchodzono Furinalię.

Nazwa Furina odnosi się teraz do rodzaju jadowitych węży australijskich.

Genii
W mitologii rzymskiej duchy stróżów ludzi, miejsc lub rzeczy. Geniusz kieruje narodzinami osoby, miejsca lub rzeczy i kształtuje ich charakter i przeznaczenie. Niczym Anioł Stróż pozostaje z człowiekiem przez całe życie, a po śmierci staje się jego żywą duszą. Geniusz miejsca to żywy duch, który ożywia to miejsce i nadaje mu niepowtarzalne moce i atmosferę. Genii można przywoływać i dowodzić za pomocą magii ceremonialnej.

Janus
Lord of Beginnings

Janus jest duchem o dwóch twarzach, ale w najbardziej pozytywnym tego słowa znaczeniu. Janus ma dosłownie dwie twarze, co wskazuje na jego moc widzenia ze wszystkich kierunków i perspektyw. Widzi przeszłość i przyszłość jednocześnie. Janus jest opiekunem i obrońcą.

Janus jest jednym z najstarszych i najbardziej znaczących bóstw rzymskiego panteonu. Był w regionie rzymskim na długo przed przybyciem Rzymian. Przed przybyciem Jowisza mógł być wybitnym męskim duchem. Janus, oficjalnie zastąpiony przez Jowisza w kontekście rzymskiego panteonu, zachował prawo do bycia pierwszym.

Podobnie jak w nowoczesnych tradycjach dotyczących Eshu Elegbara, Janus jest pierwszym duchem przywoływanym przed inwokacjami, ofiarami lub ofiarami składanymi innym rzymskim bóstwom. Następnie Jowisz podąża za „królem”, a za nim idzie ktokolwiek inny może być wzywany.

Rzymska Świątynia Janusa miała podwójne drzwi, zwane Bramami Wojny. Świątynia była widocznym symbolem pokoju lub wojny. Kiedy w Rzymie zapanował pokój, drzwi jego świątyni były zamknięte. To było rzadkie zjawisko.

W 153 roku p.n.e. Rzymianie zmienili kalendarz, przenosząc Nowy Rok z wiosennej równonocy na 1 stycznia, święto Janusa, Ducha Początków. Janus z jedną twarzą spogląda wstecz na stary rok; z drugim nie może się doczekać nowego. Rzymskie rytuały noworoczne obejmujące święto Janusa trwały sześć dni radosnego, hałaśliwego świętowania. Uroczystości obejmowały picie, ucztowanie i dekorowanie domów i budynków ostrokrzewem, jemiołą i światłami.

• Wywołaj Janusa, kiedy chcesz rozpocząć nowy, kiedy musisz zacząć od nowa.

• Wzywaj go przed rozpoczęciem nowych projektów, przedsięwzięć i relacji.

• Wezwij go, aby zrozumiał przeszłość.

Znany również jako: Giano; Dianus

Święto: 1 stycznia

Ulubione osoby: Wróżbici; wydaje się też lubić ładne kobiety.

Ikonografia: Janus ma dwie twarze: jedna patrzy do przodu, druga do tyłu. Czasami jedna twarz jest młoda; drugi stary.

Małżonek: Wydaje się, że jego oryginalną partnerką była Jana (Diana), ale ostatecznie został sparowany z Juturną.

Święte miejsce: Wzgórze Janiculum w zachodnim Rzymie, centrum jego kultu

Drzewo: Dąb

Numer: 1

Czas: Styczeń jest poświęcony Janusowi.

Ofiary: Jego tradycyjną rzymską ofiarą była pełnoziarnista pszenica farro zmieszana z solą; także Ianual, rodzaj focaccia (płaski, wypiekany w piecu włoski chleb) z mąki, jajek, oleju i sera serwowana podczas rytuałów w podziękowaniu Janusowi za obfite zbiory.

Juno
Królowa Nieba

Juno jest królową regionu rzymskiego. Jest starożytnym duchem, który poprzedził Rzymian w okolicy; mogli ją otrzymać od Etrusków lub któregoś z plemion włoskich. W swoim najwcześniejszym wcieleniu Junona była Duchem Czasu odpowiedzialnym za uporządkowanie czasu. W tej roli rządzi cyklem miesiączkowym, najwcześniejszym kalendarzem. Juno, opiekunka i opiekunka kobiet, jest zaangażowana na każdym etapie życia kobiety, od pierwszego oddechu do ostatniego. Jej szczególne obawy dotyczą małżeństwa i płodności. Juno uosabia kobiecą siłę, bez względu na to, jak nazywa się kobiecy odpowiednik męskości.

Oczekiwano, że kobiety będą co roku oddawać cześć Juno z okazji swoich urodzin. Zgodnie z rzymską tradycją, w ciągu tygodnia po narodzinach w domu nowego dziecka przechowywano stół zastawiony ofiarami ku czci Junony.

Juno może leczyć każdą chorobę, ale jest szczególnie kojarzona z chorobami uważanymi za „choroby kobiet” lub z czymkolwiek związanym z konkretnie żeńskimi częściami ciała: piersiami, narządami rozrodczymi. Zapewnia płodność lub może pomóc ci nie zajść w ciążę, jeśli takie jest twoje pragnienie. Nadzoruje romans, małżeństwo i menopauzę i ma moc spełnienia każdej prośby wielbiciela.

Junona utożsamiła się z grecką Herą, tak jakby Junona była po prostu nazwą innego narodu dla Hery. Mity o Zeusie i Herze są przytaczane z zastąpieniem imion Jowisza i Junony. Hera i Juno mają wiele podobieństw i wspólnych obaw. Jednak to nie to samo; ich natury są zupełnie inne. Juno nie jest znęcaną, zazdrosną żoną. Juno jest spokojna, królewska, pogodna i zazwyczaj bardzo rozsądna. Nie jest tak niestabilna jak Hera.

Znany również jako: Uni

Ulubione osoby: Kobiety, dzieci; mężczyźni w wieku wojskowym (bez względu na to, czy są w wojsku); osoby urodzone lub pozostające w związku małżeńskim w jej miesiącach, czerwcu i lutym lub w jednym z jej wielu dni świątecznych; Rzymianie; Włosi

Ikonografia: Przedstawiona jako zakryta kobieta niosąca kwiat w prawej ręce, trzymająca niemowlę w lewej.

Zwierząt: Węże; kozy; wilki; Junona prowadzi rydwan ciągnięty przez lwy.

Ptaki: Pawie, wrony i gęsi

Drzewo: Figa

Kwiat: Irys

Planeta: Księżyc; Juno ma asteroidę nazwaną na jej cześć

Numer: Imię Juno wywodzi się z tych samych korzeni, co słowo jeden

Data: Jej poświęcony jest pierwszy dzień każdego miesiąca. Junona była obchodzona w tradycyjnym rzymskim kalendarzu jako centrum wielu ważnych świąt: jej główne święto, obchodzone 1 marca, upamiętnia założenie jej świątyni na rzymskim wzgórzu Esquiline. Kobiety podróżowały do jej świątyni, niosąc dary. Dodatkowe festiwale ku czci Junony odbyły się 7 marca i 7 lipca. Zobacz listę ścieżek Juno poniżej, aby zobaczyć więcej świątecznych dni.

Święte miejsce: Juno jest strażnikiem Rzymu i dba o jego bezpieczeństwo i dobre samopoczucie

Ofiary: Kwiaty (tradycyjnie robione pierwszego dnia każdego miesiąca); Pawie pióra; Włoskie wino i woda mineralna; monety; stado gęsi zabawkowych; gotowana jagnięcina lub wołowina

ŚCIEŻKI JUNO:

Na przestrzeni wieków Junona rozwinęła wiele ścieżek, które można rozumieć jako wiele aspektów jednej wielkiej bogini. Alternatywnie Junona mogła pochłonąć cześć niegdyś odrębnych, niezależnych bogiń. Różne ścieżki zostały niezależnie rozpoznane i oddane czci przez Rzymian. Można obchodzić wszystkie święta i oblicza Junony lub kogokolwiek, kto w tobie rezonuje. Oto tylko kilka z wielu aspektów Juno:

JUNO FEBRUATA

Znany również jako: Juno Februa

Junona Oczyszczająca lub Junona Gorączki Miłości przewodniczy w lutym, ostatnim miesiącu tradycyjnego rzymskiego roku, poświęconym duchowemu oczyszczeniu i przygotowaniu się na nadchodzący nowy rok. Cały miesiąc był jej poświęcony. Postchrześcijański lutowy festiwal świec Junony został przeniesiony do Maryi jako święto gromniczne.

Święto: 2 lutego

JUNO CAPROTINA

Juno Caprotina to Juno of the Wild Figs. Juno Caprotina ubiera się w kozie skóry i jeździ rydwanem ciągniętym przez kozy. Znaczną część jej wielbicieli stanowiły zniewolone kobiety.

Święto: 7 lipca, Caprotinae, kiedy wolne i niewolnice złożyły jej ofiary pod dzikimi figowcami poza granicami Rzymu

JUNO COVELLA

Juno Covella to Junona ze Skarbca Niebios, duch nowiu. Pierwszy dzień każdego miesiąca księżycowego oznaczony jest pojawieniem się Księżyca w nowiu. Juno Covella przewodniczy kalendarzom. Na jej cześć została nazwana publikacja Lawrence Durdin-Robertson z 1982 r., Juno Covella: Perpetual Calendar of the Fellowship of Isis .

Święty czas: Każdy księżyc w nowiu

JUNO CURITIS

Znany również jako: Juno Quiritus

Juno Curitis to Junona Włóczni, jedyny duch czczony przez wszystkie trzydzieści kurii, jednostek wojskowych i administracyjnych wprowadzonych przez Romulusa. Juno Curitis chroni również zamężne kobiety i obiecuje im zdrowe dzieci. (Curitis początkowo mógł być bóstwem Sabine, ostatecznie przyćmionym i wchłoniętym przez Juno).

Święte miejsce: Jej świątynia znajdowała się na Polu Marsowym

Ofiary: Wino, ciasta jęczmienne

JUNO FLUONIA

Juno Fluonia zatrzymuje miesiączkę. Jest matroną kobiet w okresie menopauzy.

JUNO LUCINA

Znany również jako: Junona Niosąca Światło; Juno, która rodzi

Juno Lucina jest duchem porodowym, przywoływanym przez kobiety w ciąży. Prowadzi noworodka ciemnym kanałem rodnym do światła. Cześć Junony Luciny mogła zostać przekazana Świętej Łucji.

Święto: 1 marca urodziny Marsa, syna Junony

JUNO LUPA

Juno Lupa, czyli Wilk Juno, jest partnerem Faunusa; ona pasuje do niego pod każdym względem. Juno Lupa przewodniczy Luperkaliom. Może, ale nie musi, być wilkiem, który opiekował się Romulusem i Remusem.

Wyobrażenia: Juno Lupa może objawiać się jako wilczyca

Święto: 14 lutego, pierwszy dzień Luper calia, rzymskiego święta oczyszczenia i płodności, wspólnie z Faunusem. (Festiwal formalnie rozpoczął się w przeddzień 14 lutego, a więc 13 marca o zachodzie słońca). 14 lutego Junona i Faunus odpowiadają na prośby kobiet o płodność. Luperkalia zostały oficjalnie zakazane w 494 roku n.e., ale przetrwały w tajemnicy dłużej. Gromniczki i Walentynki należą do rytuałów, które mają je zastąpić.

JUNO MATRONA

Juno Matrona to duch przewodni małżeństwa, przywoływany przez kobiety i mężczyzn dla szczęścia małżeńskiego.

Święto: 1 maja

JUNO MONETA

Juno Moneta to Juno the Warner. Moneta brzmi teraz finansowo, ale pierwotnie pochodzi od Monere, „ostrzegać”. W 390 pne trąbienie gęsi świątynnych Junony zaalarmowało Rzym o niespodziewanym ataku Galów. Juno została przypisana uratowanie miasta, a rzymska mennica została zainstalowana obok jej świątyni, stąd terminy takie jak pieniądze i pieniądze. Rzym uważał świątynię Junony za najbezpieczniejsze miejsce do przechowywania pieniędzy; może zostać wezwana, aby strzec również twoich skarbów i finansów.

Święte miejsce: Świątynia Junony Monety, znajdująca się na najwyższym szczycie Kapitolu, została poświęcona w 344 roku p.n.e. Obecnie miejsce to zajmuje kościół Santa Maria in Aracoeli.

Święto: 1 czerwca

JUNO POPULONIA

Juno Populonia to Junona Ludu. Jest wzywana, aby pomóc zwiększyć ochronę poprzez stymulowanie poczęcia.

JUNO PRONUBA

Juno Pronuba pomaga kobietom znaleźć dobrych mężów. Małżeństwo jest sakramentem Junony; jeśli nie możesz tego zrobić, poproś ją o pomoc

JUNO REGINA

Juno Regina to Juno the Queen

Święta: 1 września, 13 września i 23 grudnia, rocznica poświęcenia jej świątyni w Circus Flaminius w 179 roku p.n.e.

JUNO SORORIA

Juno Sororia, czyli siostra Juno, podtrzymuje harmonię między rodzeństwem.

Święta: 1 października

JUNO SOSPITA

Juno Sospita jest Junoną Zbawicielem lub Obrońcą, Matką Rzymu i Bóstwem Opiekunką Republiki. To Juno w jej wojowniczym aspekcie. Juno Sospita była pierwotnie matroną łacińskiej osady Lanivium, włączonej do rzymskiego panteonu w 338 pne.

Ikonografia: Na rzymskich monetach z 105 roku pne Juno Sospita jest przedstawiana w koziej skórze z rogami.

Atrybuty: Lanca i tarcza

Ptak: Wrona

Święto: 1 lutego, kiedy składano jej ofiary. Młode dziewczyny z zawiązanymi oczami ofiarowały ciastka jęczmienne świętym wężom zamieszkującym jej gaj w Laventum.

JUNO VIRIPLACA

Juno Viriplaca jest wzywana do rozstrzygania kłótni i leczenia rozłamów między małżonkami. Kobiety proszą ją o wyeliminowanie lub zminimalizowanie gniewu mężów.

Jowisz
Jest najwyższym bóstwem Rzymu, Panem Światła i władcą dnia. Jowisz był uważany za głowę rzymskiego panteonu; boski odpowiednik Pater Familias, rzymskiego ojca, który rządził swoją rodziną i domem, jakby był bogiem.

Jowisz jest tak blisko utożsamiany z greckim Zeusem, że ich nazwy są czasami używane zamiennie; jednak początkowo były to różne duchy. Jowisz to dominująca, imponująca postać. Mógł wchłonąć inne bóstwa męskie, które teraz manifestują się jako jego różne ścieżki. (To mogło w końcu przytrafić się Zeusowi, gdyby pogaństwo przetrwało dłużej). Jowisz jest duchem grzmotów, błyskawic i pogody, powstrzymuje i obdarza deszczem, a tym samym obfitością i płodnością. Przewodniczy rzymskiemu panteonowi, ale jest postacią odległą w porównaniu do ukochanego Marsa i Junony, którzy byli aktywnie zaangażowani w życie ludzi.

Znany również jako: Deus Pater („Święty Ojciec”, „Bóg Ojciec”); Iuppiter; Jowisz

Ulubione osoby: Rzymianie; Włosi; Jowisz ma słabość do kobiet.

Podczas suszy szlachcianki Rzymu były wysyłane boso po stromym zboczu Kapitolu do świątyni Jowisza, płacząc (prawdopodobnie bardzo autentycznie i szczerze, ponieważ ich stopy były niewątpliwie posiniaczone i zakrwawione) ich niezwiązanymi włosami, błagając go o deszcz. Podobno zawsze odpowiadał przychylnie.

Wyobrażenia: Jowisz tradycyjnie objawia się jako imponujący, męski brodaty mężczyzna.

Słowo jowisz wskazuje na kogoś, kto jest wesoły, towarzyski, skłonny do wesołości.

Małżonka: Juno (wcześniejsza partnerka mogła być Diana, Pani Nocy). Jako część Triady Kapitolińskiej, Jowisz ma dwóch małżonków, Junonę, która siedzi po jego lewej stronie i Minerwę, która siedzi po jego prawej stronie. Miał romans z Juturną.

Planeta: Jowisz

Dzień: Czwartek (tradycyjnie dzień, w którym Romowie nie pracowali; ich dzień wolny)

Drzewo: Orzech włoski; Łacińska nazwa gatunku orzecha włoskiego, Juglans, dosłownie oznacza orzechy Jowisza, przeznaczone do podwójnego sensu

Święte dni: Jowisz był tradycyjnie czczony podczas jajek każdego miesiąca; 13. dnia każdego miesiąca, z wyjątkiem marca, maja, lipca i października, kiedy idy obchodzone są 15-go. Był również uhonorowany festiwalami przez cały rok.

• 1 stycznia, Nowy Rok, dzień wspólny z Janusem i Juno

• 22 kwietnia, Święto Jowisza i Junony

• 23 kwietnia, Vinalia: pierwszy projekt wina przechowywanego z poprzedniej jesieni jest oferowany jako libacja dla Jowisza

• 5 lipca, Poplifugia, upamiętnienie „dnia ucieczki ludności”

• 4–19 września, igrzyska są obchodzone na cześć Jowisza

• 13 listopada, dzień wspólny z Juno, Minervą i Ferronią

Święte miejsce: Świątynia Jowisza stała na szczycie Kapitolu

Prośby: Do Jowisza tradycyjnie zwracano się podobnie do tej inwokacji : „Jowisz, składając ci tę ofiarę, proszę i szczerze się modlę, abyś mnie strzegł i był miły dla mnie, moich dzieci, mojego domu i całego mojego domu”. (Żony były uważane za część gospodarstwa domowego mężczyzny, podobnie jak zwierzęta domowe).

Ofiary: Ciasto miodowe; znaczne ilości wina; gotowane posiłki

Kybele
The Magna Mater; Matka Gór

Znany również jako: Kybele, Kuba, Kubaba

Najstarsza żyjąca bogini na Ziemi była niegdyś leśną czarownicą. Kult Kybele jest uważany za najstarszą religię Ziemi. Gliniany posąg, wydobyty w Catal Hayuk, obecnie we współczesnej Turcji, datowany na okres od sześciu do ośmiu tysięcy lat, przedstawia kobietę otoczoną lampartami. Chociaż nie ma tabliczki znamionowej, jest to rozpoznawalny wizerunek Kybele.

Starożytni Anatolianie nazywali ją Matką Gór; Rzymianie nazywali ją Magna Mater lub Wielką Matką. Wydaje się, że pochodzi z dzisiejszej Turcji, a następnie podróżowała na Bliski Wschód. Hetyci nazywali ją Kubaba, która przekształciła się w frygijską Kybele i ostatecznie rzymską Kybele. Niektórzy współpracownicy Siduriego, świętej nierządnicy, która prowadzi bar na końcu świata z Kybele. 

Legenda głosi, że Kybele była niechcianym dzieckiem, pozostawionym w dziczy. Zamiast ją pożreć, lamparty i lwy, które ją odkryły, wychowywały ją i karmiły, lampart służący jako jej mamka. Mieszkając samotnie ze zwierzętami w lesie, Kubaba stała się czarownicą tak potężną, że wyewoluowała w nieśmiertelną boginię.

W swoich najstarszych przejawach Kybele jest bóstwem uzdrawiania, czarów, płodności, kobiet i dzieci. Rytuały odbywały się w lasach i jaskiniach i obejmowały rytualne opętanie, ekstatyczny taniec, intoksykację, muzykę i święty seks. Jest ściśle utożsamiana z Dionizosem i Hekate, która pochodzi z jej lasu. Przed przybyciem do Rzymu Kybele była kojarzona z kobietami, niewolnikami i biednymi, a nie z elitą i już miała dość niebezpieczną reputację.

W 204 roku p.n.e. Rzymianie zabrali Kybele w postaci meteorytu z jej świątyni w Pessinus w środkowej Turcji. Wyrocznia Delphi przepowiedziała, że Rzym nigdy nie pokona Hannibala, jeśli Kybele nie zostanie sprowadzony do Rzymu. (Rzymianie prześledzili swoje pochodzenie od uchodźców z Troi w Anatolii, obecnie współczesnej Turcji, więc w zasadzie Wyrocznia instruowała ich, aby przyprowadzili mamę, aby wydostali się z kłopotów.) Kybele został przywieziony do Rzymu w triumfalnym pochodzie iw 202 roku pne, zgodnie z przewidywaniami Wyroczni Rzym pokonał Hannibala. Czarny meteoryt wielkości pięści stał się twarzą srebrnego posągu i musiał przypominać jakieś posągi Czarnej Madonny . Rzymianie połączyli mitologię Kybele z mitologią greckiej bogini Ziemi Rhea, więc teraz czasami trudno jest odróżnić te dwa duchy.

W Rzymie rytuały Kybele ewoluowały. Tajne rytuały odprawiane niegdyś w ukrytych jaskiniach i lasach, teraz odbywały się na ulicach publicznych podczas procesji, w których uczestniczyły tysiące ludzi. Zgodnie z prawem rzymskim kobiety nie mogły być głównymi urzędniczkami oficjalnych kultów państwowych, dlatego mężczyźni objęli kierownicze stanowiska w rzymskim kulcie Kybele, które poprzednio przejęły kobiety.

Kybele był obsługiwany przez kapłanki i duchowieństwo transseksualne, znane w Rzymie jako galli. (Liczba pojedyncza: galla lub gallus, dosłownie „kura” lub „kogut”). Aby dołączyć do galli, wymagana była samokastracja. Galli ubierali się i żyli jak kobiety. Duchowni Kybele byli również wykwalifikowanymi lekarzami: podczas operacji wykonano repliki pochwy (jaskinie), dzięki którym galli mogli uczestniczyć w świętych rytuałach seksualnych.

Festiwale Kybele stały się głośne: ludzie nagle byli pochwyceni przez ducha i czuli się zmuszeni do kastracji na miejscu za pomocą skorup (terakota, Ziemia, tak aby Kybele, którego można było rozumieć jako uosobienie Ziemi, sam był nożem). Odłączony organ odrzucono na bok; dom, w który uderzył, został uznany za błogosławiony. Jego właściciel miał zakupić rytualną garderobę do nowej galli. Główne mity Kybele (a przynajmniej te, które przetrwały) również dotyczą kastracji, śmierci i zmartwychwstania. Stała się skandaliczną wiarą i była okresowo tłumiona.

Wraz z nadejściem chrześcijaństwa podjęto poważne wysiłki, aby wykorzenić jej religię. Między innymi, wczesny Kościół gardził Kybele z powodu znaczenia kobiet, homoseksualistów, lesbijek i osób transpłciowych na stanowiskach władzy. Na terenach miejskich jej wielbiciele stanowili wysoki odsetek mężczyzn, intelektualistów i elit, ale była również niezwykle popularna wśród biedniejszych klas, przez co była postrzegana jako silna konkurencja dla chrześcijaństwa.

Jej religia została brutalnie stłumiona. W 397 r. Św. Jan Chryzostom (ok. 347–14 września 407 r.) Przewodził temu, co dziś można by określić jako „szwadron śmierci” przez Frygię (znajdującą się w górach dzisiejszej zachodniej Turcji), atakującą wielbicieli Kybele. Cesarz Justynian (ok. 483–565) gardził Kybele i nakazał zburzenie jej pozostałych świątyń i zamordowanie jej kapłanek i galli. Jej święte teksty zostały spalone. Chociaż jej cześć była powszechna, żadna ze świątyń Kybele nie pozostała. W Turcji można zwiedzać różne ruiny. Bazylika św. Piotra w Watykanie została zbudowana bezpośrednio nad jej świątynią; części mogą przetrwać pod fundamentem. Niektórzy uważają, że jest tam również pochowany jej święty meteoryt.

Kybele była wyraźnie czymś więcej niż tylko skandaliczną, żądną krwi boginią. Była kochana przez tysiąclecia i nadal nią jest. W takiej czy innej formie jej cześć mogła trwać dłużej niż jakiekolwiek inne bóstwo na Ziemi. Pozostaje ulubieńcem niezależnych praktykujących i służy jako duch opiekuńczy. Kybele jest szanowana za jej moc zapewniania cudownego uzdrowienia i płodności. Zapewnia duchowe i mistyczne oświecenie. Jej świątynie służyły jako szpitale: kobiety spały w jej rzymskiej świątyni, aby prosić o łaskę. Jej kapłanki i księża przeszli intensywne szkolenie w zakresie ziołolecznictwa. Wiele kapłanek było wykwalifikowanymi położnymi.

Ulubione osoby: Położne, uzdrowiciele, wróżbici, wróżki, kryształy, osoby pracujące z dużymi kotami lub w ich imieniu; jest szczególnie oddana kobietom i dzieciom. Historycznie rzecz biorąc, większość jej wielbicieli stanowiły kobiety, a jej najbardziej ekskluzywne tajemnice były zarezerwowane tylko dla kobiet.

Wyobrażenia: Kybele opisuje się na różne sposoby:

• Jej typową ludzką manifestacją jest ukoronowana dojrzała piękna kobieta

• Często też przejawia się w postaci skał i jako sama Ziemia

• Wejście do jaskini oznacza wejście do Kybele

• Jej najświętszą manifestacją był meteoryt

Ikonografia: Starożytni Hetyci i Anatolijanie przedstawiają ją z lwami. Czasami przytula je w swoich ramionach. Roman Kybele jest przedstawiony siedząc na tronie w otoczeniu lwów, czasem z lwiątkiem na kolanach. Kybele nosi koronę w postaci krenelowanych wież lub bramy miejskiej. Trzyma garnek z wodą, który ma służyć jako narzędzie do wróżenia, przedstawiające jej prorocze zdolności i chęć obdarowania nią innych.

Atrybuty: Klucze; żel; bęben ramowy; Kybele jest uznawany za wynalazcę bębnów, fletów i instrumentów perkusyjnych

Stworzenia: pszczoły, byki, duże koty, zwłaszcza lamparty i lwy; jej rydwan ciągnięty jest przez lwy

Ptak: Sęp, kurczak

Drzewo: Sosna, granat

Kwiat: róża

Element: Ziemia

Dzień: Równonoc wiosenna; Rzymski festiwal Kybele, Megalensia, odbywał się od 4 do 10 kwietnia, w jej urodziny; kolejny festiwal, rozpoczynający się 25 marca, uhonorował kochanka Kybele, Attisa: Pierwszy dzień upamiętnił samokastrację i śmierć Attisa, a następnie trzy dni żałoby publicznej. Ostatnim dniem festiwalu była Hilaria, Dzień Radości, kiedy wielbiciele świętowali zmartwychwstanie Attisa i powrót płodności na Ziemię, wszystko dzięki uprzejmości Kybele. Ten ostatni dzień jest uważany za szczególnie pomyślny, jeśli chodzi o prośbę o pomoc Kybele w płodności.

Święte miejsca: Jaskinie i góry są święte dla Kybele i były miejscem jej najwcześniejszych ceremonii. To najłatwiejsze miejsce, aby się z nią skontaktować. Ponieważ jest deifikowaną Ziemią, można się z nią kontaktować bezpośrednio przez Ziemię. Wiele jej mitów podkreśla, że Kybele jest zawsze obecna. Miasto Lyon, obecnie we Francji, było kiedyś jej poświęcone i było ważnym ośrodkiem jej kultu.

Rytuały: Kybele cieszy się uroczystą atmosferą. Żywi się energią wytwarzaną przez ludzką reakcję na kadzidło oraz ekstatyczny taniec i muzykę. Zadzwoń do niej głośną, perkusyjną, rytmiczną muzyką. Uwielbia blachy i perkusję. Kybele najczęściej reaguje poprzez sny i wizje.

Ofiary: Miód, owoce i kwiaty są tradycyjne. Rzymianie dekorowali jej posągi różami. Pije wodę, wino i arak, lubi też ser feta z dodatkiem czosnku, oliwy, octu i świeżych ziół. Kybele lubi, gdy wielbiciele dzielą się posiłkami na jej cześć. Jest bezpretensjonalnym, ziemskim duchem, którego nie da się łatwo przekupić: wykwintne potrawy i drogie ofiary nie wpływają na nią. Woli rzeczy, które są najbliżej ich ziemskiego źródła. Kybele lubi ofiary wykonane z gliny, zwłaszcza jeśli wykonałeś je własnymi rękami.

CC BY-SA 2.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=2294857

Lara 
Była piękną włoską najadą, która za dużo mówiła. Ujawniła sekretny romans Jowisza z Juturną jego żonie, Junonie, która położyła kres tej więzi. Jupiter ukarał Larę, odcinając jej język, czyniąc ją niemą, stąd jej drugie imię, Muta. Muta to zaciekły, przerażający duch, który czasami pojawia się we śnie. Nie mówi i właściwie nie wyrządza krzywdy, ale jej obecność jest tak groźna i wściekła, że przypomina koszmary.

Lara i Mercury są rodzicami duchów opiekunów, larów, które mogły zostać poczęte i urodzone przed starciem Lary z Jowiszem. Alternatywna wersja sugeruje, że pozbawienie głosu tego gadatliwego ducha nie zostało uznane za wystarczającą karę: Jowisz przekształcił ją z ducha wody w ducha zmarłych. Jowisz rozkazał Merkuremu zabrać Larę do Zaświatów. Merkury również jest znany ze swojej gadatliwej natury: być może los Lary poruszył jego serce. Nie spieszył się z transportem Lary i wtedy poczęły się i narodziły lary.

Znana również jako: Larunda; Muta; prawdopodobnie Mana

Laverna
Jest matroną szarlatanów, oszustów, ostrych kart; plagiatorzy; fałszerze; wszelkiego rodzaju złodzieje i oszuści. Jest boginią nielegalnie zdobytych funduszy i towarów. Jest wzywana przez lekkie palce o błogosławieństwo i ochronę. Autor Charles Godfrey Leland, znawca włoskiej magii, opisuje Lavernę jako „patronkę kradzieży”.

Laverna może również zostać poproszona o ochronę przed przestępczością io zwrot skradzionych przedmiotów; ostrzegam jednak: Laverna ma skłonność do sympatii do złodziei. Jest wzywana, by pomścić kradzież. Może okazywać ci współczucie, jeśli wiesz, kto popełnił przestępstwo: Laverna denerwuje się tandetną zbrodnią i nieudacznikiem.

Wydaje się, że w swoim najwcześniejszym wcieleniu Laverna była boginią ciemności, nocy i podziemi. Złodzieje tradycyjnie działają pod osłoną nocy, więc Laverna została ich matroną. Utożsamiała się raczej ze światem przestępczym niż ze światem śmierci.

Laverna jest również identyfikowana z nielegalną ciążą. Zarówno mężczyźni, jak i kobiety mogą poprosić ją o pomoc, gdy ciąża jest niewygodna, krępująca lub gorsza. Nie jest moralistką: Laverna pomoże pobitym ojcom uniknąć zobowiązań i kobietom, których ciąża zrujnuje ich życie.

Laverna nadal się dostosowuje: w ostatnich latach związała się z piractwem medialnym; nielegalne pobieranie i nielegalne pobieranie. Laverna jest tradycyjnie czczona w ciszy. Jej imię może pochodzić od czasownika Levare oznaczającego „podnosić”, co oznacza dosłownie podnoszenie ładunku, ale także podnoszenie portfela.

Ulubione osoby: Złodzieje (szczególnie sprytni złodzieje i shysters; w przeciwieństwie do bandytów)

Wyobrażenia: Laverna jest świetną zmiennokształtną. Ma sprytny, sardoniczny dowcip. Podobno ci, którzy pierwsi ją wzywają, widzą tylko jej głowę.

Ci, którzy okażą się partaczami, zobaczą tylko jej ciało. Sprytni złodzieje, którzy znajdują łaskę w jej oczach, są świadkami Laverny z nietkniętą głową i ciałem.

Święte miejsce: Rzymska Brama Lavernal (Porta Lavernalis) na wzgórzu Awentyn została nazwana na jej cześć. Miała tam sanktuarium, a także święty gaj na Via Saleria, starożytnej autostradzie, która przecinała Łańcuch Apeniński z Rzymu do Adriatyku. Rabusie z autostrad wzywali Lavernę na pomoc. Złodzieje tradycyjnie spotykali się w świątyni Laverny, aby rozdzielić łupy.

Ofiary: Narzędzia handlu

Levana
The Lifter

Levana ma władzę nad noworodkami. Jej imię nawiązuje do rzymskiego rytuału narodzin:

Matka położyła nowiutkie dziecko na ziemi.

Ojciec mógł uznać ojcostwo (lub nie), podnosząc dziecko lub nie.

Rzymscy paterfamilias rządzili jego rodziną jak bóg. Mógłby uznać i zażądać dziecka lub może odmówić dziecku jego domu lub porzucić go i wystawić na śmierć w rzeczywistości. Imię Levana wywodzi się od łacińskiego czasownika levare, „podnosić”, jak lewitować lub podnosić. Levana jest duchem, który podnosi dziecko; Paterfamilias odprawia rytuał, ale on jest zastępcą Levany.

Wraz ze zniesieniem religii rzymskiej Levana poszła w zapomnienie. Jest tematem prozy Thomasa de Quincey, „Levana and Our Ladies of Sorrow”. Według de Quincey, Levana ujawnia swoją twarz tylko we śnie.

Kobiety mogą wzywać Levanę, aby zaszczepić ojcowskie instynkty ojcom swoich dzieci.

Liber
To pierwotny duch libido i witalności. On jest esencją życia; męska energia prokreacyjna. Liber jest duchem niepohamowanej płodności, przywoływanym do stymulowania obfitości rolniczej. Na swoim najbardziej pierwotnym etapie Libera współpracował ze swoją żeńską odpowiedniczką Liberą, stosując yin do yang. Następnie został partnerem Ceres, ducha zboża. Liber chroni wszystkie rodzaje nasion: rośliny i plemniki. Ostatecznie Liber został zidentyfikowany z Dionizosem . Nazwa Liber jest czasami używana do wskazania Dionizosa, ale pierwotnie były to różne duchy.

Liberowi służyły starsze kapłanki. Jego festiwal Liberalia obchodził chłopców, którzy przekroczyli próg męskości. W Liberalii chłopcy zdejmowali ubrania identyfikujące ich jako dzieci i włożyli togę virilis, oficjalną męską odzież oznaczającą ich jako obywateli rzymskich. Festiwal obejmował procesje, w których olbrzymi drewniany fallus przenoszony był przez pola i ulice; odpychając Złe Oko i wysyłając energię płodności do kobiet, zwierząt i ziemi. Pod koniec procesji wybrano matronę, uznaną za wyjątkowo cnotliwą, do złożenia wieńca na fallusa.

Gry na cześć Libera były dzikie i hałaśliwe, jak przystało na jego naturę. W czasach rzymskiego poety Owidiusza (43 pne - ok. 17 rne) igrzyska zostały zniesione na rzecz spokojniejszego wspólnego świętowania z Ceres 19 kwietnia. Gry Libera zostały na krótko wznowione w IV wieku, aż do zniesienia religii pogańskiej. Święty Augustyn pisał z dezaprobatą o fallicznych procesjach Libera.

Znany również jako: Liber Pater (zasadniczo Papa Liber)

Święto: 17 marca

Święty dzień: 17 marca (Liberalia)

Roślina: Bluszcz

Ofiary: Jego tradycyjną ofiarą był tort zwany libia, uformowany z miodu i oliwy z oliwek; falliczne obrazy; owoce i warzywa; paczki nasion

Liber, Libera i Ceres tworzą Triadę Awentynową nazwaną na cześć Rzymskiego Wzgórza Awentyn. To była rustykalna część miasta; bóstwa tutaj czczone były kochane przez masy w przeciwieństwie do oficjalnych bóstw rządowych. Było to również centrum tradycji tajemnic i płodności.

Libera
To kobiecy odpowiednik Libera. Jest boginią libido; duch niepohamowanej kobiecej witalności. Nasiona Liber guards; Libera dba o to, aby nasiona były sadzone w żyznym, pielęgnującym środowisku. Relacja między Liberą a Liberą nie jest do końca jasna. Może być jego:

• Siostra

• Żona

• Córka

• Niektóre lub wszystkie z powyższych

W swoich najstarszych przejawach Liber i Libera mogły być włoskim odpowiednikiem świętej energii yang i yin. Ostatecznie Liber został uznany za małżonka Ceres z Liberą jako ich córką. Pod wpływem greckim i rzymskim Libera został zidentyfikowany z Persefoną . (Logika jest taka, że jeśli Ceres jest utożsamiana z Demeter ; to jej córka musi być Persefona.) Liber i Libera byli również utożsamiani z Dionizosem i Ariadną . O Liberie wiadomo teraz mniej niż Libera, być może dlatego, że bez względu na to, jak bardzo późniejsi chrześcijańscy komentatorzy byli urażeni fallicznymi procesjami Libera, Libera, która wyświetlała obrazy pochwy, musiała być jeszcze bardziej szokująca.

Ikonografia: Posągi Libery czasami przedstawiają ją jako Persefonę lub Ariadnę. Mogą być również reprezentowane przez rozszczepione kamienie lub obrazy żeńskich narządów płciowych.

Święty dzień: 17 marca, Liberalia

Ofiary: Świece 

Libitina
Lady Death

Libitina to bogini śmierci, zwłok i pogrzebów. Ona jest Świętą Śmiercią; jej imię stało się synonimem samej śmierci. Rzymscy grabarze, których można rozumieć jako jej kapłanów, nazywano libitinarii. Istnieje teoria, że pierwotnie była boginią śmierci i siłą życiową: jej imię może być związane z libido. Jednak ostatecznie dominowały jej skojarzenia ze śmiercią.

Sanktuaria Libitiny znajdowały się w świętych gajach, często położonych w centrum owych ogrodów śmierci, na cmentarzu. W jej świątyniach rzymscy grabarze utrzymywali urzędy. Jej świątynia była miejscem, do którego udawało się zgłosić śmierć i zorganizować pogrzeb. Wszystko, co potrzebne do pogrzebu, zostało umieszczone w jej sanktuarium. Po śmierci w rodzinie złożono jej ofiary.

Ulubione osoby: Libitina jest matroną grabarzy, grabarzy, pogrzebów i każdego, kto zarabia na życie lub zyskuje na śmierci.

Wyobrażenia: Libitina pojawia się jako zbliżająca się, odziana w czarne szaty, ciemnoskrzydła postać. Jej twarz jest ogólnie zasłonięta. Unosi się jak sęp lub wielki drapieżny ptak, czekając na właściwy moment śmierci.

Ofiary: Libitina otrzymała tradycyjnie monety i pieniądze. Utrzymanie i ulepszanie cmentarzy byłoby odpowiednią ofertą. Legenda głosi, że jedna brama Forum została jej poświęcona w imieniu poległych gladiatorów.

Mars 

W mitologii rzymskiej bóg wojny, pierwotnie starożytny włoski bóg, który czuwał nad rolnictwem; utożsamiany przez Rzymian z greckim bogiem wojny Aresem. Mars był synem Jowisza i ojcem Romulusa (Kwiryna) po Rhea Silvia. Marzec, pierwszy miesiąc starego rzymskiego roku, był poświęcony Marsowi jako bogu zapłodnienia wiosny. Wezwano Marsa, wraz z boginią Dea Dia, aby pobłogosławił pola podczas majowego święta. Jako bóg wojny Mars był nazywany Gradivusem (wędrowcem) z powodu jego szybkiego marszu w bitwie. Jego symbolami były wilk, dzięcioł i lanca. Kiedy wybuchła wojna, krzykiem był Mars vigila! (Mars się obudził!). Marsowi złożono liczne ofiary, a na jego cześć 27 lutego, 14 marca i 15 października odbyły się wojenne ćwiczenia Equirria. Ostatniego dnia na jego ołtarzu złożono w ofierze koniana Polu Marsowym (polu Marsa), równinie leżącej na północ od Rzymu, poza Pomerium, między Tybrem, Kwirynalem i Wzgórzami Kapitolińskimi. Krew konia była zbierana i przechowywana w świątyni Westy i wykorzystywana w Palilii do oczyszczania. Kult Mar miał specjalnego kapłana, flamen martialis i grupę Salci (tancerzy). Podczas marcowej uczty Marsa Salci śpiewali, tańczyli i bili kijami tarcze. August uhonorował Marsa jako Mars Vitor (mściciel Cezara) w świątyni wzniesionej w 2 rpne Mars był bogiem patronem pogańskiej Florencji, później zastąpionym przez św.Jana Chrzciciela, którego kościół prawdopodobnie stał w miejscu, w którym pierwotnie stała świątynia Marsa . Boska komedia Dantego (Inferno 13; Paradise 16) cytuje legendę, że posąg Marsa, ukryty w wieży Arno, trzeba było odrestaurować przed odbudową Florencji. Zachodnie obrazy przedstawiające Marsa zwykle przedstawiają jego romans z Wenus. Botticelli, Piero di Cosimo, Tintoretto, Veronese, Poussin i David wszyscy poruszyli ten temat.

Jako ojciec Romulusa, Mars jest dosłownie uważany za ojca Rzymu. Jest starożytnym duchem, który był czczony w całym regionie, prawdopodobnie pierwotnie przez Etrusków. Jego imię nie jest pochodzenia indoeuropejskiego. Chociaż obecnie najbardziej znany jako pan wojny, w swoim najwcześniejszym wcieleniu był duchem płodności rolniczej i agresywnym, ochronnym strażnikiem pól i granic.

Stara rzymska modlitwa prosi, aby Mars usunął widoczne i niewidzialne dolegliwości, kłopoty, katastrofy i niepogodę.

Jego skojarzenia z wojną wysunęły się na pierwszy plan, gdy później został intensywnie utożsamiany z greckim duchem wojny Aresem - i kiedy Rzym wyłonił się jako potęga militarna. Martial, synonim wojowniczego, wywodzi się od jego nazwiska (sztuki walki, plan wojenny, stan wojenny). Stowarzyszenie księży mu oddanych otwierało i zamykało kalendarz wojskowy tańcami wojennymi. Mars jest duchem przepowiedni: włócznie umieszczone w jego kapliczce, dzięki ich spontanicznemu ruchowi, stanowiły wyrocznię. Byli rozumiani jako głos samego Marsa.

Mars przewodniczył podboju przez Rzym Europy, Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu. Był ulubionym bóstwem rzymskich żołnierzy, którzy nosili go wszędzie, gdzie podbili. Stał się bardzo popularny w Galii, teraz głównie we współczesnej Francji, jednak tutaj, podobnie jak w innych regionach celtyckich, podkreślano skojarzenia Marsa z leczeniem, płodnością i ochroną, prawdopodobnie z powodu ambiwalencji wobec rzymskiej okupacji. Mars jest wojownikiem przeciwko chorobom, bezpłodności i śmierci. Cześć Marsa może przetrwać w czci świętego Marcina z Tours i świętego Maurycego.

Znany również jako: Mamers; Marmar; Marmor; Mavours; Maris

Ulubione osoby: Rolnicy, żołnierze, najemnicy i osoby urodzone pod znakami zodiaku Baran i Skorpion, a także osoby urodzone w marcu.

Ikonografia: W starożytności czczono Marsa pod postacią włóczni. Przypomina się to w postaci jego glifu, który obecnie służy również jako uniwersalny symbol płci męskiej: ♂.

Atrybuty: Tarcza, włócznia

Ptak: Dzięcioł

Zwierząt: Wilk, koń, byk, dzik, baran

Dzień: Wtorek (po francusku: Mardi)

Numer: 3

Planeta: Mars

Metal: Żelazo

Drzewa: Figa, laur laurowy, dereń, dąb

Kolor: Czerwony

Miesiąc: Marsz

Uczta: 1 marca, pierwotny Nowy Rok Rzymu przed reformą kalendarza, są jego urodzinami. Jest czczony obok swojej matki Junony. Inne festiwale to 27 lutego, 14 marca, 17 marca, 19 marca, 23 marca, 1 października, 15 października i 19 października.

Święte miejsca:

• Jego świątynia na rzymskim Palatynie.

• Rzymskie Pole Marsowe (Campus Martius).

• Pole Marsowe Paryża (Champ de Mars).

• Miejsce jego galijskiej świątyni w Boulogne Sur-Mer jest obecnie największą kryptą we Francji, w której znajduje się grobowiec Idy z Ardenów, matki króla krzyżowców Godefroy z Bouillon.

Matuta

Mater Matuta jest boginią świtu, ale ma również władzę nad niemowlętami i podróżami morskimi. Jej festiwal obejmował wyszukane rytuały teatralne odprawiane przez rzymskie panie o statusie dokładnie w tej kolejności:

• Niewolnica przyniesiona do świątyni Matuty została następnie wypędzona uderzeniami i uderzeniami.

• Kobiety niosły w ramionach dzieci swoich sióstr, aby otrzymać błogosławieństwo Matuty.

Dokładnie to, co te rytuały oznaczały dla Rzymian, jest teraz niejasne, ale pierwsza część jest często interpretowana jako rekonstrukcja Dawn pokonującego złe nocne duchy. Druga część może przedstawiać opiekę nad słońcem Matuty, która nie jest jej dzieckiem, ale krewnym. Ewentualnie jest to przypomnienie, aby powierzać swoje dzieci rodzinie, a nie obcym lub niewolnikom. To była kobieca tradycja Misterium. Być może towarzyszył mu mit, który jest teraz nieznany. (Zobacz hasło Tajemnica w Słowniku).

Matuta jest wzywana, by chronić dzieci twojej siostry. Ciotka musi wykonać wywołania , a nie matki.

Znana również jako: Mater Matuta

Ulubione osoby: Noworodki, które chroni. Oczywiście inni mogą składać petycje w ich imieniu.

Święto: 11 czerwca, Matralia; przed korektą kalendarza było to bardzo blisko przesilenia letniego.

Duchowy sojusznik: Fortuna przeżywa ten sam dzień świąteczny. Dwie boginie miały świątynie obok siebie w Forum Boarium.

Święte miejsca: Przystanie i porty, w których posiadała również kapliczki

Ofiary: Ciasta, tradycyjnie pieczone w terakocie; kwiaty

Memphitis

Znany również jako: Zapalenie płuc; Mefite

Czasami lecznicze źródła cuchną; to siedziba Mephitis, Bogini Oparów. Przewodniczy szkodliwym oparom i uzdrawianiu. Zapalenie nerek dominuje nad emanacjami, szczególnie tymi, które śmierdzą lub mają jakiś głęboki wpływ na organizm. W ten sposób przewodniczy trującym źródłom gazu i siarki. Zapalenie nerek szczególnie chroni przed malarią, niegdyś poważnym problemem zdrowotnym we Włoszech, zanim osuszono wiele bagien. Jest również proszona o zapobieganie nieprzyjemnym zapachom ze ścieków. Jeziora i groty związane z Mephitis mogą być bramami do Zaświatów. Jest duchem progowym, który przebywa między wymiarami.

Mephitis była włoską boginią, prawdopodobnie pierwotnie Sabine lub Samnite, którą odziedziczyli Rzymianie. Była powszechnie czczona w całych południowych Włoszech. Drewniany posąg z IV wieku p.n.e. zidentyfikowany jako Mephitis został znaleziony w pobliżu Benevento, słynącego później z tradycji czarów. Mephi tis jest obecnie mało znaną boginią, ale jej imię jest mocno zakorzenione we współczesnym słownictwie:

• Mephitic to synonim nieprzyjemnego zapachu.

• Mefity to jeziora, groty lub inne źródła wody, które wydzielają trujące lub szkodliwe opary lub parę.

• Mephitis mephitis to klasyfikacja naukowa przypisywana skunksom

Zwrócono się o ochronę przed negatywnymi skutkami tych emisji. Jest również wzywana, aby w stosownych przypadkach czerpać korzyści lecznicze.

Święte miejsce: Mephitis miał świątynię w pobliżu Ampsanctus na Via Appia. Na terenie świątyni znajdowała się jaskinia, z której wydzielały się duszące opary. Miała także sanktuarium w Lucanii w południowych Włoszech.

Merkury
Jest duchem oszusta, który chętnie udaje inne duchy. Dawno temu włoskie bóstwo Merkury zostało zsynchronizowane z greckim Hermesem. Obaj są teraz praktycznie nie do odróżnienia, ale nie są tym samym duchem. Merkury jest miastem, a korzenie Hermesa tkwią w rustykalnej wsi. Hermes ma szerszą bazę zainteresowań, podczas gdy Merkury jest duchem pieniędzy, finansów i dobrobytu. Jego imię jest związane ze słowami takimi jak kupcy, towar lub handel, a także najemnik, żołnierz fortuny.

• W Rzymie Merkury był najbardziej związany z handlem.

• Na obszarach celtyckich, gdzie był bardzo kochany, kojarzono go również z dobrobytem, płodnością i uzdrowieniem. (Może to wynikać z identyfikacji z lokalnymi bóstwami celtyckimi lub Hermesem).

Nie miał oficjalnego małżonka w Rzymie, ale w regionach celtyckich Merkury był parowany z różnymi galijskimi boginiami, zwłaszcza Rosmertą . Po nadejściu chrześcijaństwa jego rola i wiele sanktuariów zostało przeniesionych na Michała Archanioła.

W regionach krzyżackich pod wpływami rzymskimi nazwa Mercurius była stosowana do Odyna , prawdopodobnie z powodu podobieństw fizycznych. Oba bóstwa tradycyjnie przebierają się za podróżników. (Zobacz hasło w Słowniku dotyczące identyfikacji). Jest to dobrze udokumentowane począwszy od pierwszego wieku naszej ery i trwa do późnego średniowiecza. (Na przykład historyk z XII wieku Geoffrey z Monmouth pisze wyraźnie o identyfikacji tych dwóch bóstw.)

Merkury przyjął skojarzenia Odyna z magią i okultyzmem, nieobecne w jego oryginalnej włoskiej formie. (Alternatywnie, prawdziwa natura Odyna wygląda zza maski Merkurego). W średniowieczu Merkury był głęboko kojarzony z alchemią i magią ceremonialną, tak jak pozostaje do dziś.

Merkury jest hojnym duchem, ale jego temperament jest rtęciowy. Uwielbia praktyczne żarty i gry słowne. Zawsze bądź wyjątkowo ostrożny, jak formułujesz do niego prośby, zwracając baczną uwagę na niuanse i implikacje, aby nie dał ci tego, o co przypadkowo poprosiłeś, niż tego, co bardzo dobrze wie, czego pragniesz. Merkury ma rtęciową inteligencję i dowcip. Łatwo się nudzi. Zapewnij mu rozrywkę, a będzie bardziej prawdopodobne, że będziesz szczęśliwy, zdrowy i dostatni. Chociaż Merkury patronuje nieuczciwym, można go również wzywać do ochrony przed nimi.

Znany również jako: Mercurius

Ulubione osoby: Kupcy, krzywoprzysięcy, fałszerze, fałszerze, alchemicy, astrologowie, magicy ceremonialni, a także osoby urodzone pod znakami zodiaku Bliźnięta i Panna. Ludzie urodzeni, gdy planeta Merkury znajdowała się w retrogradacji, niezależnie od znaku słońca, są również specjalnymi dziećmi Merkurego.

Wyobrażenia: Nosi płaszcz podróżnika i kapelusz podróżnika z szerokim rondem lub czapkę ze skrzydłami. Pochodził z Galii i jest przedstawiony w obroży; czasami w Galii jego kapelusz zastępują rogi i przypomina Cernunnosa.

Ikonografia: Merkury jest popularnym tematem sztuki starożytnej i renesansowej. Może być inspiracją dla karty tarota Maga, której można użyć do jego reprezentowania.

Atrybuty: Kaduceusz (laska z dwoma splecionymi wężami), worek pieniędzy. W Galii czasami ma wyciągnięty miecz, co wskazuje, że agresywnie strzeże finansów wielbicieli.

Stworzenia: Kogut (kogucik), żółw

Dzień: Środa (w języku francuskim: Mercredi)

Data: 15 maja, Festiwal Mer curalia

Metale: Rtęć i cynk

Duchowy sojusznik: Neptun - razem wspierają handel morski.

Święte miejsce: Jego świątynia na wzgórzu Awentyn poświęcona w 495 roku p.n.e. związana była z powstaniem bractwa kupców.

Ofiary: magiczne narzędzia

Minerva

W mitologii rzymskiej, starożytna włoska bogini mądrości, sztuki i nauki; Rzymianie utożsamiali Minerwę z grecką boginią Ateną. 

Minerva miała świątynię na Kapitolu, swoją główną siedzibę kultu, wraz z Jowiszem i Junoną. 

Jej główny festiwal w Rzymie, Quinquatria lub Quinquatrus (piąty dzień), rozpoczął się 18 lub 19 marca i trwał pięć dni. 

Ofiary i oblacje składano pierwszego dnia, ale nie przelano krwi. Drugiego, trzeciego i czwartego dnia wystąpili gladiatorzy, a piątego dnia ulicami miasta odbyła się uroczysta procesja. Podczas festiwalu uczeni przebywali na wakacjach i modlili się do bogini o mądrość. 

Większość mitów greckich związanych z Ateną została przyjęta przez Rzymian dla Minerwy. Minerva pojawia się w obrazie Mantegny Triumph of Wisdom over Vice, gdzie jest widziana, jak pokonuje boginię seksu Wenus. Minerva pojawia się także w obrazie Perugino Combat of Love and Chastity, w którym pomaga Dianie, bogini dziewic. W poezji angielskiej pojawia się w „Klątwie Minerwy” Lorda Byrona, w którym atakuje Lorda Elgina za przeniesienie słynnych marmurów z Partenonu do British Museum. Bogini pojawia się także w wierszu Poego „The Raven”, w którym ptak złego omen siada na popiersiu Pallasa, innego imienia Minerwy.

Rzymianie otrzymali Minerwę od Etrusków, którzy mogli ją otrzymać lub nie od plemion włoskich. Minerwa była czczona w całych Włoszech. Pochodzenie jej imienia jest niejasne, ale uważa się, że jest związane z umysłem. Ma władzę nad intelektem, procesami umysłowymi i czynnościami.

Rzymianie utożsamiali Minerwę z grecką Ateną. Jest teraz tak podbita przez Atenę, że trudno jest oddzielić obie boginie, chociaż pierwotnie były różne. Rytuały Brygidy w Kildare są opisane jako przypominające te z Minerwy.

W przebraniu Minerva Medica Minerva przewodniczy profesji lekarskiej i sztuce uzdrawiania.

• W 1899 r. Prezydent Gwatemali Manuel Es trada Cabrera (1857–1924) zainicjował i próbował promować Święta Minerwy, które obejmowały uhonorowanie nauczycieli i uczniów.

• Najbardziej znaną współczesną Minervą może być Minerva McGonagle z Harry'ego Pottera.

Znana również jako: Menerva; Menrva

Ulubione osoby: Rzemieślnicy, artyści, rzemieślnicy, nauczyciele, filozofowie, muzycy, pisarze, poeci

Ikonografia: Obrazy Ateny są zwykle używane do przedstawiania Minerwy. Karta do gry dama pik tradycyjnie reprezentuje Minerwę.

Atrybut: Narzędzia do haftu

Duchowi sojusznicy: Czczono ją wraz z Junoną i Jowiszem w ramach Triady Kapitolińskiej.

Święta:

• 19 marca-23 marca, Festiwal Rzemieślników; Minerva jest honorowana przez rzemieślników, artystów i nauczycieli.

• Pełnia księżyca w czerwcu; fleciści oddają cześć Minerwie.

Święte miejsca:

• Była czczona obok Junony i Jowisza na Kapitolu.

• Jej sanktuarium na wzgórzu Awentyn było ośrodkiem sztuki.

• Rzymski kościół Santa Maria Sopra Minerva został zbudowany nad świątynią Minerwy.

Neptun
Chociaż Neptun jest obecnie uważany za rzymskiego Pana Morza, pierwotnie był duchem słodkowodnym. Jego skojarzenia z oceanem wynikają z jego identyfikacji z greckim Posejdonem. Tożsamości dwóch pierwotnie różnych duchów są teraz tak splecione, że ich rozróżnienie jest praktycznie niemożliwe. Ich imiona są używane zamiennie. Jeśli szukasz informacji o Neptunie, prawie na pewno znajdziesz tylko informacje, które pierwotnie dotyczyły Posejdona. Niewiele zachowało się informacji dotyczących Neptuna przed jego identyfikacją z Posejdonem. Wiemy jednak, że Rzymianie wzywali Neptuna do ochrony słodkiej wody, zwłaszcza do celów rolniczych.

Dzień: 23 lipca, jego rzymskie święto znane jako Neptunalia. Jego święto obchodzono biesiadami. Igrzyska odbyły się na cześć Neptuna.

Planeta: Neptun

Ops
Jest boginią obfitości i pomocy. Jej imię oznacza „bogactwo” i pochodzi z tego samego źródła co bogactwo. Ops kojarzy się z pokojem, dostatkiem i obfitymi zbiorami. Została uhonorowana i uczczona z Saturnem podczas Saturnalia. Ops jest powołany do gaszenia szkodliwych, niebezpiecznych pożarów.

Małżonek: Saturn

Element: Ziemia

Dni: 25 sierpnia; 19 grudnia (festiwal Opalia)

Orbona
Orbona - Sierota

Po śmierci dziecka rzymscy rodzice udali się na pielgrzymkę do sanktuarium Orbony, aby złożyć jej ofiary. Nie były to modlitwy za zmarłą, ale raczej prośby o jej ochronę dla pozostałych i przyszłych dzieci. Uważa się, że rodzice pozostali bezdzietni z powodu śmierci ich dzieci.

• Rodzice zagrożonych dzieci również mogą błagać o łaskę Orbony.

• Orbona jest wywoływana ze względu na płodność, ale tradycyjnie tylko po śmierci innego dziecka.

Ulubione osoby: Sieroty

Orcus

Pan Śmierci, był czczony w Galii i Rzymie. Może być pochodzenia celtyckiego, chociaż inni twierdzą, że był pierwotnie Etruskiem. Innymi słowy, czy Rzymianie przywieźli go do Galii, czy dowiedzieli się o nim w Galii? Możliwe, że Orcus może być tylko innym imieniem dla innych władców śmierci, takich jak Hades, Pluto czy Dis Pater. Orcus był przerażającym duchem: ludzie nie lubili o nim dużo mówić, stąd niewiele informacji przetrwało.

Tradycyjnie składano przysięgi na jego imię. W przypadku złamania lub krzywoprzysięstwa Orcus ukarze winowajcę. Post-chrześcijaństwo Orcus wyewoluował we włoskiego orka, włoskiego potwora z kłami. Od jego imienia mogą również pochodzić korzenie słowa ogr. Orkowie JRR Tolkiena wywodzą swoją nazwę, jeśli nie ich charakter lub wygląd, od Orcusa. Orcus może być zsynchronizowany z Saint Blaise.

Znany również jako: Orco

Wyobrażenia: Pojawia się pod postacią okrutnego psa lub wilka

Święte miejsca:

• Francuska dolina Orcival może wywodzić się od jego imienia (Dolina Orcusa).

• Orcus mógł mieć świątynię na rzymskim Palatynie.

• Orcus (planeta lub obiekt trans-Neptunian, dawniej znany jako 2004DW) został odkryty w lutym 2004 r. Dzieli orbitę Plutona trwającą 248 lat.

Pales
Jedno z najstarszych bóstw regionu rzymskiego, jest niezwykle tajemnicze:

• Pales może być mężczyzną.

• Palces może być kobietą.

• Palce mogą być nawet jednym i drugim.

Starożytne plotki mówią o łączniku między Pales i Westą, która nie zawsze była tak dziewicza. Blady mogą być inspiracją dla miłośnika Snu nocy letniej o głowie osła. Pales zapewnia płodność ludziom, ziemi i zwierzętom. Pales, strażnik stad, chroni zwierzęta domowe. (Pales nie należy mylić z Pallasem z greckiego mitu).

Ikonografia: Pales jest zwykle wyobrażany w postaci osła.

Święte miejsce: Pales miał świątynię na rzymskim Palatynie.

Święto: 21 kwietnia, święto Pales, Parilia, zbiega się z rocznicą założenia Rzymu. Biesiadnicy Pales przeskoczyli przez rząd trzech płonących stert siana i zostali spryskani wodą z namoczonych gałęzi laurowych. Parilia była hałaśliwym, rustykalnym, ukochanym festiwalem.

Ofiary: Ciepłe mleko

Parcae
Parcae to losy Włoch . Ich imię pochodzi od łacińskiego rdzenia Parere, czyli „rodzić” lub „rodzić”. To wirujące boginie porównywalne z Moirami lub Norami. Pierwotnie były tylko dwie Parcae, Decuma i Nona. Później, aby korespondować z prototypem greckich Moirae, utworzyli triadę z dodatkiem Morta. Parcae obejmuje:

• Nona, która rządzi dziewięcioma miesiącami ciąży

• Decuma, która rządzi porodem

• Morta, która rządzi śmiercią

Pomona
Królowa jabłek

Klasyfikacja: Nimfa

Pomona to duch świeżych owoców i drzew owocowych, zwłaszcza jabłek. Jej imię pochodzi od łacińskiego pomum, podobnego do francuskiego pomme lub „jabłka”. Rzymianie jako pierwsi zadomowili dzikie jabłka, przekształcając kwaśne owoce w dzisiejsze słodkie, soczyste jabłka. Prawdopodobnie Pomona nauczyła ich sekretu.

Pomona to nie tylko ogrodnik czy sadownik. Jabłka były uważane za święte owoce, kojarzone z miłością, magią i śmiercią: wszystkie są pod domeną Pomony.

Pomona to bogini urodzaju, a także czaru. Wigilia jej święta zbiega się z Halloween. Wielu uczonych uważa, że przynajmniej niektóre związane z żniwami aspekty współczesnego święta są szczątkami jej starej rzymskiej uczty.

Pomona jest samotną boginią, ale jest równie kusząca i pożądana jak jej jabłka. Wielu szukało pięknej Pomony, w tym Pana, ale ona wszystkich odrzuciła, woląc pozostać niezależna. W końcu została uwikłana i wygrana przez Vertumnusa, męskiego ducha zmieniających się pór roku, teraz jej małżonka. Vertumnus reprezentuje rok w jego przebraniu jako zmiennokształtny. Pomona początkowo też go odrzuciła, dopóki nie zyskał jej zaufania, podchodząc pod postacią starszej kobiety - klasyczny kawałek starodawnego przebrania w Halloween, czy tak było? Niektórzy twierdzą, że Pomona woli miłość do kobiet, a Vertumnus woli być tym, kim chce Pomona.

Pomona jest proszona o przekształcenie goryczy istnienia w słodycz. Można ją wzywać, aby zapewnić powodzenie wielu zaklęciom miłosnym wykorzystującym jabłka.

Atrybut: Nóż ogrodniczy

Duchowi sojusznicy: Pomona jest często przedstawiana w towarzystwie bogiń Diany i Flory.

Dzień: 1 listopada to Pomonia, starożytne rzymskie święto Pomona.

Rytuał: Szperanie w poszukiwaniu jabłek, teraz zredukowane do Halloweenowej zabawy, ma swoje korzenie w rytuałach wróżbiarskich. Dodaj trochę fortuny do każdego jabłka, aby otrzymać wiadomości Pomony.

Ofiary: Kosze jabłkowe, szarlotka i ciasta, twardy cydr lub sok jabłkowy

Postvorta
To duch przeszłości, siostra Antevorty, duch przyszłości. Obaj służą w otoczeniu Carmenty. Wszyscy mogą być razem otaczani czcią.

Postvorta dosłownie oznacza „po zmianie”. Poprzez grę słów Postvorta jest również znana jako Postverta, wskazując „stopy do przodu” lub pozycję porodową zamka. Postvorta jest proszona o pomoc w ciąży, porodzie i dolegliwościach reprodukcyjnych kobiet. Poproś ją o pomoc w obracaniu dziecka w klatce piersiowej we właściwy sposób.

Ikonografia: Obie siostry są przedstawione razem na portretowym obrazie przypominającym Janusa: jedna patrzy w przód, druga w tył.

Planeta: Księżyc

Element: woda

Święto: 11 stycznia, 15 stycznia

Proserpina

Nazwy Persefona i Proserpina są zwykle używane zamiennie. Czy odnoszą się do tej samej bogini? To nie jest jasne. Wskazówka, że Prozerpina i Persefona mogły kiedyś mieć odrębną tożsamość, tkwi w ich matkach. Grecka bogini Persefona jest gwiazdą epickiego cyklu mitycznego, w którym jej matka Demeter odgrywa wybitną rolę. Matka i córka są tradycyjnie czczone razem na ołtarzach domowych i w sanktuariach. Persefona i Demeter wspólnie przewodniczyli tajemnicom eleuzyjskim.

Matką Proserpiny jest Ceres. Chociaż imiona Demeter i Ceres są również używane zamiennie, historyczne dowody wskazują, że są to dwie różne boginie. Ceres to starożytna włoska bogini zboża, która została intensywnie zidentyfikowana z Demeter.

Aż do tej identyfikacji Ceres i Proserpina nie byli razem czczeni. Zamiast tego oryginalnymi towarzyszami ołtarza Ceres byli pierwotni bóstwa włoskie Libera i Libera. Demeter i Persefona są stałymi towarzyszami, ale w jej oryginalnym włoskim micie stałym towarzyszem Ceres jest Tellus Mater, a nie Proserpina. Jednak w ramach procesu identyfikacji Ceres odziedziczyła mity Demeter, więc potrzebowała córki. Proserpina to ta córka.

Wszystkie znane mity Prozerpiny są identyczne z mitami Persefony. Prozerpina może być włoską ścieżką Persefony lub może być odrębną boginią, której pierwotną tożsamość całkowicie podporządkowała Persefona. Chociaż nazwy Persefona i Prozerpina brzmią podobnie, nie oznaczają tego samego, ani nie wywodzą się z tych samych etymologicznych korzeni:

• Persefona oznacza „twarz niszczącą” lub „twarz niosącą światło”.

• Proserpina pochodzi od łacińskiego serpere: „pełzać” lub „czołgać się” i jest spokrewniona z wężem. Tak więc wężowi kapłani bogini Angitii są serpari. Proserpere oznacza „czołgać się do przodu”. Imię Prozerpiny może oznaczać „pierwszy wąż”.

Jeśli Prozerpina była niezależnym duchem przed identyfikacją z Persefoną, mogła być boginią węża. Chociaż obie rządzą jako Królowe Śmierci, Persefona i Prozerpina przejawiają się nieco inaczej. Mają też różne specjalizacje i tradycyjnie przemawiali do różnych wielbicieli:

• Persefona jest silnie związana z tradycjami misteryjnymi, zwłaszcza związanymi ze śmiercią i zmartwychwstaniem.

• Prozerpina jest ściśle utożsamiana z czarami, zwłaszcza ze Stregherią.

Prozerpina co roku jeździ do Hadesu iz powrotem, podróżując tam iz powrotem jak szaman. Jest matroną nekromantów, królową zmarłych, która sama nie umarła. W przeciwieństwie do Persefony, która zawsze jest postrzegana jako tragiczna bohaterka, Prozerpina wyewoluowała w nieco haniebną boginię, o którą prosili niezależni magowie, którzy czcili ją jako swoją królową.

Prozerpina jest boginią mas, podczas gdy Persefona była tradycyjnie boginią związaną z wtajemniczonymi duchowymi adeptami. Prozerpina jest bliżej związana z księżycem i księżycową magią niż Persefona. Oprócz swoich skojarzeń ze śmiercią, Prozerpina jest boginią magii i rzucania zaklęć, która jest wzywana do płodności i ochrony.

„Wejście do bram Prozerpiny” to stary włoski eufemizm oznaczający śmierć.

Znana również jako: Prozerpina

Ulubione osoby: Czarownice, nekromanci, wróżbici, wróżki, szamani

Ikonografia: Prozerpina jest tradycyjnie przedstawiana z rybą i kluczem. Nawet po zniesieniu kultu Prozerpiny przez Kościół nadal była czczona w tajemnicy. Włoscy wielbiciele używali wizerunku ryby zawierającej klucz jako tajnego odniesienia do zakazanej bogini. Stare francuskie pocztówki primaaprilisowe często przedstawiają piękną kobietę trzymającą dużą, wiotką rybę. Mogą być one interpretowane jako hołd dla Prozerpiny lub mogą być używane do jej reprezentowania.

Atrybuty: Klucze, pochodnia (atrybuty wspólne z Hekate ) i ryba, symbolizująca płodność

Duchowi sojusznicy: Prozerpina jest tradycyjnie czczona obok Diany i Nyx, a także Ceres i Hades (działająca pod nazwą Pluton).

Amulet: Cimaruta: ten włoski amulet to stylizowana gałązka ruty (Cima di Ruta), tradycyjnie wykonana ze srebra, metalu księżycowego, z dodanymi małymi obrazkami zwisającymi z ruty. Symbole są różne, ale zwykle obejmują klucz, rybę, księżyc, węża, sowę lub wronę. Cimaruta czerpie płodność i wypędza Złe Oko . Chociaż kojarzony także z Dianą, przez wieki był tajemniczym symbolem Prozerpiny i stłumionych, prześladowanych włoskich tradycji czarnoksięskich.

Rośliny: Ruta, pietruszka

Stworzenia: Węże, ryby, nietoperze

Planeta: Księżyc

Dzień: 1 kwietnia.

Proserpina może być tajemniczym bóstwem w sercu Prima aprilis. All Fools Day pojawił się w średniowiecznej Europie, ale wywodzi się z rzymskich rytuałów z udziałem Prozerpiny i Ceres: bezowocne poszukiwania Prozerpiny przez Ceres, upamiętnione podczas rzymskiego święta Cerealia, uważa się za mityczne pochodzenie głupców na posyłki popularne 1 kwietnia. We Francji i we Włoszech, na terytorium dawnej Prozerpiny, Prima aprilis to April Fish Day. Stara tradycyjna sztuczka polega na przypinaniu papierowej ryby do pleców innych osób.

Święte miejsca:

• Jednym z miejsc jest słynny orzech czarownic w Benevento we Włoszech, obok Diany i Nyx.

• Dzieliła świątynię w obecnym Orcival we Francji z Plutonem - posągi wotywne stały na hebanowych tronach w podziemnej krypcie.

Ofiary: Strega włoski likier i ciastka w kształcie ryb, kluczy i księżyców, a także narzędzia do wróżenia i czarów.

Saturn
Ojciec Czas; Siewca

Znany również jako: Saturnus

Mówiono, że Saturn, rzymski duch rolnictwa, panował kiedyś nad utraconym złotym wiekiem, czasem bez smutku. On jest panem bogactwa i siewu nasion. Być może był pierwszym, który zapoznał ludzi ze sztuką rolnictwa i kultywacji.

Jedna wersja pochodzenia Saturna sugeruje, że jest on Kronosem . Po tym, jak Zeus wyrzucił go z niebiańskiego królestwa, wędrował po Ziemi jako stary człowiek w szacie, dopóki Janus nie okazał mu gościnności Rzymu, otwierając drzwi powitania. Razem Janus i Saturn służyli jako strażnicy drzwi rzymskiego skarbu państwa.

Saturn i jego rzymski małżonek, Ops, przewodniczyli najbardziej ukochanemu corocznemu festiwalowi w Rzymie - grudniowym Saturnalia, okresowi obdarowywania się prezentami, świątecznej radości i wesołości. Kiedy rzymskie religie pogańskie zostały zniesione, aspekty Saturnalii zostały włączone do nowego święta Bożego Narodzenia. Saturn może przetrwać pod postacią Świętego Mikołaja, nie tyle wesołego gościa w czerwonym kostiumie, który jeździ reniferami, ale na starszych, dziewiętnastowiecznych przedstawieniach Świętego Mikołaja jako starszego wędrowca z białą brodą, niosącego prezenty.

Jednak to nie była tylko zabawa i gry: Saturn może być również prototypem dla Ponurego Żniwiarza. Co roku składano mu w ofierze co najmniej jednego człowieka. Po zaanektowaniu północno-zachodniej Afryki przez Rzymian, powszechnie czczono tam Saturna. Autor Tertullian (około 160 - około 225 rne), wczesny chrześcijanin, ale wychowany w Afryce Północnej jako poganin, pisze, że dzieci składano w ofierze Saturnowi w Afryce.

Ulubione osoby: Koziorożce i Wodniki, rolnicy, ci, którzy pracują z nasionami

Atrybut: Sierp, wskazując, że jest gotowy do zbioru; jego sierp przetrwa w glifie reprezentującym jego planetę, Saturn:

Małżonka: Ops

Planeta: Saturn

Dzień: sobota

Kolor: czarny

Botanicznie: Tojad, ciemiernik, cykuta, konopie, lulek, ostrokrzew, jałowiec sawin, mandragora, sosna

Wiele roślin związanych z Saturnem ma silne właściwości psychoaktywne, co wskazuje na jego szamańskie korzenie. Niektóre z jego roślin są śmiertelnymi truciznami i jeśli w ogóle, należy się z nimi obchodzić ostrożnie.

Święta: Saturnalia, pierwotnie obchodzone od 17 grudnia do 19 grudnia, zostały później przedłużone do siedmiu dni, począwszy od 17 grudnia. 19 maja panowie i niewolnicy zamienili się rolami na ten dzień.

Ofiary: Kadzidło, wino

Somnus
Somnus. Lord of Sleep, to duch osoby cierpiącej na bezsenność. Od jego imienia wywodzi się słowo bezsenność. Soporific, czyli „coś, co powoduje sen”, wywodzi się od innego z jego imion, Sopor. Utożsamiany jest z Hypnosem, greckim Władcą Snu.

Znany również jako: Somnos; Sopor

Soranus
Pan Śmierci

Soranus, starożytne bóstwo czczone we Włoszech przed przybyciem Rzymian, było czczone przez Etrusków, Sabinę i Falisci, a także inne lokalne plemiona i narody. Obecnie stosunkowo niewiele wiadomo o nim. Centrum jego kultu była góra Soracte niedaleko Rzymu. Grzbiet górski został rzekomo nazwany na jego cześć. Soranus był bóstwem Podziemia, związanym ze Śmiercią. Jego kapłani byli znani jako Hirpi Sorani lub „Wilki Soranusa”. Jego rytuały obejmowały chodzenie po ogniu po żywych węglach. Po tym, jak Rzymianie pokonali tych, którzy go czcili, Soranus został zidentyfikowany z Apollem , który przejął jego świątynię pod postacią Apolla Soranusa, chociaż partnerka Soranusa, Ferronia, została sama włączona do rzymskiego panteonu.

Małżonka: Ferronia

Strenia
To bogini dobrobytu, dostatku, przyjemności i nowych początków. Bogini Nowego Roku Strenia przewodniczyła wręczaniu prezentów w ramach obchodów rzymskiego Nowego Roku. (Ta tradycja dawania prezentów została ostatecznie przeniesiona na Boże Narodzenie). Strenia jest kojarzona z patykami, konarami i gałęziami. Gałęzie laurowe, które są jej symbolem, były znane jako mocne, ale w końcu słowo to zaczęło oznaczać wszystkie prezenty noworoczne. Święte gałązki niesione w procesji Via Sacra pierwszego dnia stycznia, miesiąca Janusa, zostały pozyskane z gaju Strenia.

Ślady rytuałów związanych ze Strenią przetrwały we włoskiej tradycji wręczania noworocznego prezentu w postaci kalendarza i odrobiny jemioły: te dary nazywane są silnymi. We Francji prezenty noworoczne nazywane są etrenami.

Dzień: 1 stycznia

Godło: Konary laurowe

Ołtarz: Udekoruj wawrzynem i gałązkami palm zawieszonymi daktylami, figami i złoconymi owocami. Nie zapomnij o jemioły!

Ofiary: Daj jej ładnie zapakowane prezenty.

Sylvanus
Król Woodlands

Sylvanus, rogaty duch lasów, gajów i dzikich pól, przewodzi granicom, progom i żywopłotom. Sylvanus dosłownie oznacza po łacinie „leśnego ducha” i jest to nazwa używana przez Rzymian do opisania jednego lub więcej duchów, które napotkali w północnych Włoszech - i być może aż do Panonii, starożytnego narodu naddunajskiego, obecnie będącego częścią współczesnych Węgier. To, co o nim wiadomo, pochodzi z rzymskich pism. Nie wiadomo, czy miał inne lokalne imiona, ale od wieków odpowiada na Silvanusa. Rzymianie porównali go do Faunusa. Jest również podobny do Pana, ponieważ podobno lubi straszyć samotnych podróżników.

Sylvanus to duch dzikiego, kwitnącego lasu, ale w przeciwieństwie do Faunusa i Pana, Sylvanus nie jest wyłącznie duchem dzikiej przyrody. Kiedy jego las został oczyszczony i uprawiany, przekształcił się w ducha pól. Sylvanus jest obrońcą stad i bydła. W średniowiecznej Francji Silvanus był utożsamiany ze świętym Amadorem, zwanym czasem Sylvanus.

Wyobrażenia:

Jest opisywany jako rogaty duch przypominający Faunusa. Sylvanusowi zwykle towarzyszą trzy nimfy, Sylvanae.

Sylvanus może pochodzić od etruskiego ducha Selvans. Las jest świątynią Selvansa: nie posiadał on świątyń, kapłanów ani świąt. Będąc przedmiotem kultu wyłącznie męskiego, czczono go prywatnie.

Ikonografia: Obrazy Zielonego Człowieka mogą być używane do reprezentowania go.

Atrybuty: Nóż do gałęzi, sierp i konar sosny

Zwierzęta: Wilk, jeleń

Drzewo: Sosna

Święte miejsce: Sylvanus był czczony wraz z Dianą w świątyni w Nettleton Shrub, Wiltshire, w połowie III wieku n.e. Według dowodów archeologicznych, sanktuarium było głównym miejscem pielgrzymek.

Ofiary: Oprócz mięsa i wina Sylvanus otrzymał pierwsze owoce sezonu. Były to wyłącznie męskie rytuały; kobietom nie wolno było być świadkami składania ofiar składanych Sylvanusowi.

Tellus Mater
Matka Ziemi

Znana również jako: Terra Mater

Tellus Mater, Matka Ziemi, jest wielką matką, bez której nic nie rośnie i nie może istnieć. Jest energią, która ożywia życie. Tellus Mater panuje nad płodnością i strzeże oraz pomaga matkom rodzącym wszystkich gatunków. Wzywano ją podczas starożytnych ceremonii zaślubin. Tellus Mater ma władzę nad trzęsieniami ziemi. Złożono na nią przysięgi, jak Ziemia widzi i wie wszystko.

Tellus Mater jest źródłem słów telluryczny i telluryczny.

Ulubione osoby: Kobiety w ciąży, ciężarne zwierzęta

Wyobrażenia:

Tellus Mater to Ziemia, ale pojawia się również w przebraniu bujnej, pięknej kobiety.

Ikonografia:

Rzymska płaskorzeźba przedstawia Tellus Mater trzymającego dwoje dzieci na kolanach, podczas gdy wół i owca śpią pod jej stopami. Otaczają ją dwie kobiety, jedna trzyma łabędzia, a druga potwora morskiego.

Duchowi sojusznicy: Ceres, Westa

Data: 15 kwietnia, jej coroczne święto

Zwierzę: krowa

Wenus 
Była pierwotnie włoską boginią żyznej gleby, przewodnim duchem ogrodu warzywnego. Była rustykalną boginią ogrodową ze stosunkowo minimalnym kultem, dopóki Rzymianie nie utożsamiali ją z Afrodytą . Według legendy rzymskiej Rzymianie byli potomkami uciekinierów trojańskich, ostatnich ocalałych, którzy uciekli z płonącego miasta i uciekli do Włoch, gdzie założyli Rzym. Trojanom tym przewodził Eneasz, którego przetrwanie zapewniła jego matka, grecka bogini Afrodyta.

Juliusz Cezar wyśledził swoje pochodzenie od jednego z synów Eneasza, wnuka Afrodyty. Chciał uhonorować swoją boską przodkę, ale Afrodyta była trochę zbyt obca dla rzymskiego gustu i zbyt związana z morzem i lubieżnymi obrzędami. Poszukiwano rodzimej Afrodyty i znaleziono ją w pięknej, urodzajnej bogini roślinnej Wenus. Juliusz Cezar poświęcił Wenus Genetrix na Forum Romanum wspaniałą świątynię.

Oprócz przyjęcia tradycyjnych atrybutów i funkcji Afrodyty, Wenus wyewoluowała w przodkową boginię elity rzymskiej, potomków Eneasza. Wenus i Mars, przodek Romulusa, założyciela Rzymu, służą jako strażnicy Rzymu.

Święte dni:

• 1 kwietnia, święto Venus the Heart Turner: wielbicielki poszukujące jej błogosławieństwa szczęśliwej miłości i romansu kąpią jej posągi, a następnie ozdabiają je kwiatami.

• 19 sierpnia: domy i ogrody są poświęcone Wenus i wzywane są jej błogosławieństwa; ogrodnicy kuchenni mają oficjalny dzień wakacji.

By Sandro Botticelli - Adjusted levels from File:Sandro Botticelli - La nascita di Venere - Google Art Project.jpg, originally from Google Art Project. Compression Photoshop level 9., Domena publiczna, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=22507491

Westa
Pani Płomienia, Strażniczka Ognia, była wybitną boginią Rzymu. Jej imię może pochodzić od rdzenia oznaczającego „spalić”. Chociaż Westa jest utożsamiana z grecką boginią ogniska, Hestią, i mają ze sobą wiele wspólnego, nie są tym samym. Westa była czczona we Włoszech na długo przed jej identyfikacją z Hestią i odegrała znacznie bardziej znaczącą rolę w religii rzymskiej niż Hestia w Grecji. Westa była zawarta praktycznie w każdej rzymskiej ofierze. Konsekwentnie była ostatnim bóstwem przywoływanym podczas ceremonii: biegunowym przeciwieństwem Janusa.

Mała okrągła świątynia Westy na Forum Romanum była epicentrum rzymskiego życia i religii. Jego okrągły kształt wskazywał na niezwykłą architekturę w porównaniu ze standardowymi czworokątnymi świątyniami rzymskimi. Świątynia Westy została zaprojektowana tak, aby przypominać okrągłe chaty pierwszych Rzymian. Westa była boginią rzymskich korzeni, tak świętą i potężną, że jej archaicznych tradycji nie można było zmienić, nawet jeśli wypadły z mody gdzie indziej. Westa była ostatnim i ostatecznie jedynym rzymskim bóstwem, któremu służyło wyłącznie żeńskie kapłaństwo.

Kapłanki ognia Westy, słynne Vestal Virgins, mieszkały obok jej świątyni w dużym budynku ustawionym wokół atrium. Sześć westalek zostało wybranych w dzieciństwie przez arcykapłana Rzymu, Pontifexa Maximusa, spośród córek najszlachetniejszych rodzin Rzymu. Zaproszenie do służby uznano za wyjątkowy zaszczyt. W porównaniu z przeciętną rzymską kobietą, westalki posiadały wiele przywilejów prawnych i ekonomicznych, chociaż żyły także pod surowymi restrykcjami i groźbą kary.

Dziewice Vestal służyły Westie przez trzydzieści lat: dziesięć spędziło na uczeniu się Tajemnic Westy, dziesięć na służbie Westy, a dziesięć na szkolenie ich zastępców. Byli zaprzysiężeni do celibatu przez trzydzieści lat swojej służby, ale później mogli się pobrać. (Ponieważ weszli do służby Westy tak młodo, że w jej zakończeniu nie były starymi kobietami). Jeśli westalka złamała przysięgę, była wychłostana, a następnie żywcem pochowana w granicach Rzymu. Jej kochanek został publicznie pobity na śmierć.

Dziewice westalek były uważane za tak święte, że jeśli przechodziły obok skazańca, natychmiast został ułaskawiony.

Główną rolą westalek było dopilnowanie, aby święty płomień Rzymu nigdy nie zgasł. (Gdyby tak się stało, Vestale zostały ubiczowane). Jeśli ogień kiedykolwiek zgasł, można go było przywrócić tylko w staroświecki sposób: pocierając o siebie dwa patyki. Ognia nie można było sprowadzić z innego miejsca. Vestal Virgins były również odpowiedzialne za tworzenie mola salsa, świętych rytualnych ciastek solnych. Mola salsa została złożona Westie jako ofiara; został również spryskany zwierzętami przed ich ofiarowaniem innym bóstwom i użyty do oczyszczenia przestrzeni. Mola salsa była przygotowywana z wody czerpanej wyłącznie ze studni Juturny i noszona w naczyniach, których nie można było postawić bez rozlania zawartości. Specjalnie przygotowaną sól rozbijano moździerzem, a następnie krojono archaiczną żelazną piłą. Sól została zmieszana z pszenicą farro zebraną tylko 7, 9 i 11 maja.

Cesarz rzymski Gracjan (rządzony 367–378 ne), wrogi pogaństwu , przestał wypłacać westalkom ich ustaloną pensję, kierując zamiast tego fundusze na pocztę cesarską. Oficjalny ogień Westy został ostatecznie ugaszony w 394 roku n.e., kiedy cesarz Teodozjusz zakazał wszelkiego oddawania się duchom pogańskim.

Westa była również czczona w domach. Jest obecna we wszystkich płomieniach. Dary dla Westy są umieszczane bezpośrednio w ogniu. Jest duchem wyroczni: informacje uzyskuje się od Westy poprzez wpatrywanie się w płomienie.

• Proszek Vesta jest łatwopalnym, masowo produkowanym proszkiem okultystycznym używanym do uhonorowania Westy i do rozproszenia ogólnej negatywności, w tym plotek, złych duchów i niepokojących aur. Czasami jest spryskiwany, ale częściej palony w kominku, kotle lub kadzielnicy. Obchodź się ostrożnie: zapala się z hukiem, wytwarzając gwałtowny przeskakujący, migający płomień, po którym następuje dużo białego dymu.

Ulubione osoby: Piekarze, młynarze

Ikonografia: Westa była rzadko przedstawiana, a nawet wtedy zwykle zasłonięta. Zamiast tego jest reprezentowana przez ogień.

Godło: Płomień

Element: Ogień

Święte daty:

• Jej festiwal Vestalia: 9–15 czerwca. Od siódmego do piętnastego czerwca jej sanktuarium było otwarte wyłącznie dla kobiet. Kobiety weszły do jej kapliczki boso. Piętnasty był dniem czyszczenia jej świątyni. Brud wyrzucono do Tybru.

• 1 marca, pierwszy dzień rzymskiego roku, kiedy ogień Westy został rytualnie rozpalony (Nowy Rok został przeniesiony na 1 stycznia 153 roku pne na cześć Janusa).

• Równonoc wiosenna: gałęzie wawrzynu przed odrzuceniem Świątyni Westy.

Victoria
Jest rzymską boginią zwycięstwa. Utożsamiano ją z grecką Nike i teraz niezwykle trudno jest rozdzielić obie boginie. Wiktoria była czczona obok Jowisza i Marsa, a nie Minerwy. (Nike jest silnie kojarzone z Ateną, z którą utożsamiana jest Minerva). Victoria jest bardziej i wyłącznie kojarzona ze zwycięstwem militarnym niż Nike, ale oczywiście może to być odzwierciedleniem jej wyznawców, Rzymian. Rzymscy żołnierze nosili cześć Wiktorii w całym Imperium Rzymskim.

Wiktoria była główną boginią posiadającą rozległy oficjalny kult, który istniał od wieków. Rzymianom trudno było zaprzeczyć Wiktorii lub ją porzucić: jej kult był jednym z ostatnich porzuconych kultów wraz z rozwojem chrześcijaństwa. Wizerunek Wiktorii pojawiał się na rzymskich monetach do III wieku n.e.

Ikonografia: Victoria była wyobrażana jako uskrzydlona kobieta niosąca trofea i łupy zabrane pokonanym wrogom. Może stać jedną stopą opartą na kuli ziemskiej. Jej wizerunek był często włączany do reliefów wyrzeźbionych na rzymskich łukach triumfalnych, w tym łukach Augusta, Konstantyna i Septymiusza Sewera.

Święte miejsca: Victoria miała wiele świątyń, w tym jedną na Palatynie poświęconą w 294 roku pne. W rzymskim Senacie poświęcono jej ołtarz .

Virbius

Lord of the Forest, jest obecnie najbardziej znany jako główny towarzysz Diany w jej świątyni w Lesie Nemi. Jest wzywany do męskości.

• Mógł zawsze być duchem lasu.

• Może być jej pierwszym kapłanem, teraz deifikowanym.

• Grecy utożsamiali Virbiusa z Hipolitem, przywróconym do życia przez Asklepiosa i zabranym do gajów dębowych Nemi. (Hipolit zmarł stratowany przez konie; konie nie były dozwolone w gaju Virbiusa w Nemi.)

Ulubione osoby: Złodzieje, zbiegowie, niewolnicy

Wyobrażenia: Mężczyzna czy jeleń; posągi Diany przedstawiające ją obok jelenia mogą wskazywać na dosłownie jelenia, jej święte zwierzę lub Virbiusa w przebraniu jelenia.

Święte miejsce: Las Nemi we Włoszech

Voluptas
Voluptas, córka Psyche i Kupidyna, jest boginią zmysłowych przyjemności. Jest wzywana do romansu i szczęścia. Ma władzę nad tym, czy seks jest przyjemny, czy nie.

Znana również jako: Volupia

Ikonografia: Piękna kobieta siedzi na tronie z cnotą u jej stóp.

Vulcan
To pożerająca moc ognia, która niszczy wszystko w swoim wyniku i zmusza wrogów do ucieczki. Jest także mocą ognia, która zapewnia ciepło i bezpieczeństwo. Vulcan może gasić pożary, a także je wywoływać i kontrolować. Ma również władzę nad trzęsieniami ziemi, piorunami, wulkanami, kremacją i samozapłonem.

Nazwa Vulcan jest źródłem słowa wulkan: góra wypluwająca ogień. Jego imię nosi wulkany; nie na odwrót.

Vulcan był bóstwem patronem Ostii, starożytnego miasta portowego niedaleko Rzymu, gdzie chronił przechowywane ziarno przed ogniem. Jest ulotnym duchem, choćby ze względu na swoją ognistą naturę. Jego świątynie tradycyjnie umieszczano poza granicami miasta, prawdopodobnie ze względu na bezpieczeństwo. Vulcan jest obchodzony rytuałami obejmującymi ogniska i fajerwerki.

Vulcan został zidentyfikowany z greckim Hefajstosem, a więc został również zidentyfikowany z kowalstwem. (Czasami, kiedy ludzie mówią Vulcan, naprawdę mają na myśli Hefajstosa). Jako Mulciber, Vulcan jest panem kuźni: ognia, który zmiękcza metal.

Znany również jako: Wulkan; Volcanus; Vulcanus; a czasem Mulciber

Atrybut: Kowadło

Ikonografia: Pięćdziesięciometrowy, żeliwny posąg Wulkana stojący na szczycie cokołu o wysokości 124 stóp i łącznie 180 stóp wychodzi na miasto Birmingham w stanie Alabama i jest największym na świecie żeliwnym posągiem.

Data: 23 maja i 23 sierpnia Volcanalia

Święte miejsce: Vulcan miał rzymską świątynię na Polach Marsowych. Jego wiejska rezydencja znajduje się na Wyspach Liparyjskich, do których należy Stromboli, dom jednego z trzech obecnie aktywnych wulkanów we Włoszech. Dwie inne wyspy - Vulcano i Vulcanello - zostały nazwane na jego cześć. Wulkan zamieszkuje pod wyspami.

Ofiary: Ryba z grilla, wino, kadzidło

Źródła:

- Encyklopedia duchów: ostateczny przewodnik po magii wróżek, dżinów, demonów, duchów, bogów i bogiń - autorstwa Judiki Illes 

- Encyclopedia of World Mythology and Legend, wydanie trzecie - napisane przez Anthony S. Mercatante i James R. Dow

- https://occult-world.com/roman-mythology/